Omgekomen in papierwerk

Oké, toegegeven. De reden dat ik me zo goed kan inleven in het lot (zelfmoord in een troosteloos asielzoekerscentrum) van juist deze 30 jarige Irakese vluchteling is omdat ik hetzelfde heb meegemaakt –minstens tweeduizend keer minder rampzalig afgaande van de prijs van een (Nederlands) mensenleven tegenwoordig. Drie jaar geleden moest ik opeens zo’n 1500 euro terugbetalen aan de overheid omdat ik op dat moment geen bewijs meer kon leveren dat ik anderhalf jaar daarvoor gedurende een periode van een paar maanden een uitwonende student was. Ik heb geprobeerd bewijs te leveren; het was echter niet in het juiste format en werd dus in de prullenmand gegooid. Daarna was de termijn verlopen. Onmenselijk vond ik het toen!
Nu woont mijn familie gemiddeld anderhalf uur met het OV van mij vandaan. Ook hoef ik niet voor mijn familie te zorgen (Brrr.. De gedachte alleen al). Ik zou het uit liefde wel doen overigens, hoor. Ik vind mezelf er gewoon nog te jong voor en zij gelukkig ook. Deze Irakees komt uit eenzelfde situatie en heeft dezelfde gevoelens voor zijn familie, alleen is hij wat ouder dan ik. Hij laat ze achter met spaargeld dat ze voor vier maanden voorziet en hoopt, terwijl hij de (af)tocht naar Europa maakt dat zijn stadje buiten schot blijft gedurende zes a zeven weken –dan heeft hij afgaande op de huidige wachttijden immers een verblijfsvergunning of gaat hij weer terug.
Er zijn ondertussen vier maanden verstreken. Het is niet duidelijk of het gebied waar hij vandaan komt wel gevaarlijk genoeg is en waar hij eventueel geplaatst zou worden. Ondertussen dreigt zijn familie op straat te worden gezet. De man wil terug naar zijn familie, maar krijgt van de IND in Ter Apel te horen dat hij een afspraak moet maken met het IOM om zijn paspoort terug te krijgen –dit zou pas de maandag erop tijdens het wekelijkse spreekuur kunnen.
Onmenselijk vind ik het nu! Een wekelijks spreekUUR voor mensen die familie in conflictgebieden hebben zitten? Blijkbaar gaan er in onze papiermolen tegenwoordig echt mensenlevens om. Misschien is dit de Nederlandse manier van survival of the fittest. Wie de papiermolen doorkomt, mag voortplanten. Maar zoals vele Syriërs en Irakezen eieren voor hun geld kiezen en terug naar hun land van herkomst gaan, zou ik misschien ook wel liever met een constante angst leven dan met uitzichtloze irritatie. Overigens, in Duitsland kunnen ze de toestroom wel aan. Een stuk menselijker, die Duitsers.