Mij een zorg

We moeten weer terug naar de kern. Dat vind de overheid. De zorg moet lokaal geregeld worden bij de gemeenten. Zij moeten het neerleggen bij de burgers. En de burger? Die wordt zoveel mogelijk gestimuleerd om het vooral zelf te doen met behulp van buren, familie en/of vrienden.
Kan prima, toch? Zolang je het geluk hebt om redelijk ongeschonden door het leven te stappen, zal je waarschijnlijk weinig hinder ondervinden. Zodra je op welke wijze dan ook opeens sterk afhankelijk wordt van de zorg, wordt het een ander verhaal.
Met lede ogen zie ik de macht van de zorgverzekeraars aan. Heb je eindelijk een goed werkend medicijn voor je kind, krijg je opeens een ander merk want deze hebben zojuist jouw verzekeraar een vettere worst voor hun neus kunnen houden dan het goedwerkende merk. Dat jouw kind vervolgens drie weken onrustig is, vind de verzekeraar niet zo erg. Dat praten ze wel recht door een zeer begripvolle vrouw die telefonisch jouw psychologisch dusdanig inpakt, dat je gaat geloven dat zij het goed hebben gedaan. Nog maar te zwijgen over de groep mensen die zo afhankelijk zijn dat zij eigenlijk een soort van slaaf van de zorgverzekeraar zijn geworden.
Bij keukentafel gesprekken lijkt vaak het doel om zo veel mogelijk bij de cliënten neer te leggen. Niet zij gaan het doen, maar jij. Jullie. Ze willen wel, maar mogen niet. Te duur. Best erg eigenlijk als je er zo over nadenkt. Op al onze zorgbehoevenden hangt een prijskaartje. Van gaatje in de tand tot verlamd. Het kost geld. Dat weten we. Is ook niets nieuws. Betalen we ook een beste maandelijkse bedrag voor richting de zorgverzekeraar. Niet voldoende blijkbaar.
Wanneer ik de krant opensla of het social media afstruin. Dan schieten me pas echt de tranen in de ogen. Ik zie veel artikelen over crowdfunding en inzamelacties van ouders, familie, buren en/of vrienden. Help die aan een nieuw hart, die aan een nier, een rolstoelbus, een speciaal bed en zo kan ik nog wel even verder.
Mensen die het niet willen, maar niet anders meer kunnen: vragen om geld om het leven wat aangenamer te maken voor hun familielid en hunzelf. Is dit nu de zorg anno 2016? Is dit wat de overheid en zorgverzekeraars voor ogen hebben? Het zo bij de burgers leggen dat zij de boer op moeten om de eindjes weer aan elkaar geknoopt te krijgen? Dan schud ik meewarig mijn hoofd.
Wat is dan het credo van de overheid eigenlijk?
Mijn zorg? Mij een zorg.