Met mensen

De vluchtelingenstroom zet zo ongeveer heel Europa onder spanning. Nog meer nu inzichtelijk is wat weldenkende mensen al wisten, namelijk dat onder al die vluchtelingen veel mensen zijn met economische motieven. Dat aantal is hoger dan potentiële aanranders en verkrachters. Tenminste, dat hoop ik. Terugbrengen naar nul is niet eens een illusie, het is een waanidee. Het is onzin, het is nonsens. Nonsens, non sense, geen verstand.
Op zich is het Europese vluchtelingenprobleem eenvoudig op te lossen. Merkel wil ze zo graag, dan mag zij ze hebben en houden. Zij is als je het goed bekijkt een soort legale mensensmokkelaar. Dat landen bij dergelijke grote aantallen immigranten tegen hun eigen grenzen botsen is gemakkelijk te voorspellen. Daar hoef je geen ziener voor te zijn, dat kun je zien aankomen. Daarom is Nederland tot een soort expansievat gemaakt. Rutte hoeft niet eens de puntjes op de i te zetten. Zijn naam simpel veranderen in Rütte geeft al een beeld van zijn slaafsheid. Op weg naar een Europese loopbaan. Nu als voorzitter van de Europese Unie, die als los zand is. Woestijnzand, zoiets, in de motor van de Europese eenwording. Het is als water naar de zee dragen. Daar liggen de buitengrenzen waar al die immigranten aanspoelen.
Voor mensen die hun gezond verstand weten te gebruiken is de houding van Merkel onbegrijpelijk. Je kunt op zoek gaan naar allerlei achterliggende psychologische factoren en die zullen er zonder twijfel zijn. Maar van iemand die de leiding heeft gekregen over een land als Duitsland en, als economische motor, daarna Europa mag je betere inzichten verwachten. Dat gaat voor Rutte niet op. Zijn zichtbaarheid bestaat uit platitudes en geforceerd lachen, een masker van vriendelijkheid als de ideale schoonzoon maar zonder schoonmoeder. Dat geeft ook al te denken.
Leiders, echte leiders bedoel ik, van andere Europese landen laten zien dat zij het probleem wel begrijpen. Dat landen in staat zijn om immigranten op te vangen, maar dat er grenzen zijn. In financieel opzicht en ook logistiek. Tenzij er honderdduizenden banen te vergeven zijn, honderdduizenden huizen leegstaan en miljarden euro’s overtollig in staatskassen zitten. Zo is het niet. Er is werkloosheid, er is woningnood en er zijn begrotingstekorten. Daarom is gezegd dat ons zorgstelsel onbetaalbaar is, worden oudedagsvoorzieningen gekort en raken steeds meer mensen baan- of dakloos. Het is logisch dat de frustratie groeit. Zo gaat dat. Met mensen.