Laat je even lekker op je tenen stampen, please.

Soms zit je na te denken en dan moet je wat kwijt, dat tweede heb ik wel vaker. Ik heb het gewoon maar even opgeschreven en naar de metro gestuurd.

Wij* laten de normen en waarden niet verloederen, maar wij houden er juist veel te erg aan vast. Wij maken de Nederlandse waarden misschien te belangrijk.

Dit gaan niet over hoe externe buitenlandse waarden al botsend en schokkend in onze Nederlandse cultuur komen. Nee, juist twee belangrijke Nederlandse kernwaarden hebben het met elkaar aan de stok. De meeste discussie komt daarvandaan. De ene waarde gaat over ‘alles maar mogen zeggen’, oftewel het vrije woord. De andere waarde gaat over ‘onschuldig tot het tegendeel bewezen is en ieder individu is verantwoordelijk voor zijn eigen daden, ongeacht afkomst of geloof.’ Dit zijn twee belangrijke kernwaarden voor de Vrede waarin ik gelukkig al een kwarteeuw heb mogen leven.

Wat gebeurt er bijvoorbeeld met Keulen. De ene waarde roept om openheid, alles moeten kunnen zeggen, bespreekbaar maken en ‘anti politieke correctheid’. De andere waarde roept op om juist niet altijd weer de afkomst te noemen omdat dat te beeldvormend werkt. Deze waarde is bang voor overgeneralisatie en dat de Marokkaanse buurman (of jijzelf) wederom de schuld krijgt van een groep mannelijke islamitische gekken in Duitsland. De andere waarde is bang voor Keulse taferelen waar onwijs moeilijk werd gedaan over achtergrond en dingen werden achtergehouden.

Iedereen mag wat van de waarden vinden en heeft een eigen balans die hij/zij/het prettig vindt. Ik vind bijvoorbeeld dat alles gezegd moet kunnen worden, maar dat dat niet betekent dat je alles ook móet zeggen. Pas alleen op met overdreven reacties als iemand op de kleine teen van je waarde staat. Al tenenstampend moeten wij weer in Nederland uit gaan zoeken waar wij ons het prettigste bij voelen. Stap 1 is erkennen wanneer je waarde geraakt wordt, afvragen waarom dat gebeurt en dan even nadenken voordat je wat stoms zegt of juist onnodig stil houdt.

Wij zijn zowel een tolerant als bijdehand land, dat is iets om trots op te zijn. Al lijkt het door links en rechts schreeuwers of zwijgers wel eens anders te zijn.

*) Met ‘Wij’ in dit stuk bedoel ik de meeste mensen die ik ontmoet, waar ik over lees en van wat ik op facebook voorbij zie komen. Ik klets nogal graag, spreek veel verschillende mensen, maar ook ik kan niet heeeeel Nederland spreken of voor ze spreken. Ik kan ook best doen alsof, zoals veel anderen wel gewoon doen.