Jezus Allahmachtig

Moet ík hier nu mijn excuses gaan maken aan dat meisje? Dat meisje dat op Amsterdam Centraal haar tas liet staan? En deze alleen tegen betaling van een boete van 90 euro weer in ontvangst mocht nemen? Omdat Nederland totaál in paniek is?

Dit arme meisje, net terug van een prachtige reis door Thailand. Het zand nog in haar schoenen, haar gedachten bij de gemaakte vrienden. Ze wandelt terug naar haar appartement met de lekker muf ruikende backpack op haar rug. Een glimlach glijdt over haar gezicht terwijl ze de verschillen en overeenkomsten tussen Amsterdam en Bangkok op een rijtje zet in haar hoofd. Knus, gezellig, druk en overal wat te eten. Maar ook heet versus koud (alhoewel, winter ’15-’16..?). Fiets versus brommer.

Verzonken in de after-flight roes. Totdat ze met een schok beseft dat haar kleine rugtas niet op haar buik drukt. Shit! Neee! Terug!

Het is één en al politie op het centraal station. Het meisje vraagt zich af wat er aan de hand is. Toch wandelt ze snel door naar het perron waar ze op het bankje haar eerste, heerlijke, Nederlands kopje koffie weer had gedronken. Ze had de trein die haar thuis had gebracht, nagekeken op weg naar zijn volgende bestemming. Wat houdt ze toch van reizen.

Ze ziet nog net de felgroene kleur van haar tas in een grote zwarte koffer verdwijnen. De robot van de explosieven opruimingsdienst draait om zijn as en rijdt terug naar de bestuurder op afstand. Het meisje roept. Het meisje is verbaasd. “Wat doén ze met mijn tas” denkt ze. Ze moet achter de linten wachten.

Als duidelijk wordt dat het een onschuldige tas betreft met een camera vol prachtige herinneringen, een schrijfblokje vol met tekeningetjes en e-mailadressen van nieuwe wereldwijde vrienden gebeurt er iets raars. Het meisje is verschrikkelijk blij dat ze haar tas weer terug heeft. De overige aanwezigen worden boos. Boos omdat het meisje haar tas vergeten was. Het blauw is zo boos, dat ze moet betalen om haar tas terug te krijgen. Dit kan toch jezus allahmachtig niet waar zijn?

Sorry meisje. Sorry dat het zo ver is gekomen dat de oude stationsmanager niet meer een vergeten tas over zijn schouder slingert en bij de rest van de gevonden voorwerpen zet. Dat beide partijen blij zijn dat een eenzaam gevonden voorwerp met zijn eigenaar herenigd wordt. Sorry.