IJzel, ijzel baby…

Vannacht smelt de ijzel… Jammer, want ik begon er net aan te wennen! Wennen aan het leven zoals men leidt in Canada, Siberië en andere koude landen. Ok, in een light-versie dan. Maar toch heel Noord-Nederland letterlijk én figuurlijk op z’n gat.

Dikke jas aan, snowboots, handschoenen en een muts. Een keer wat anders dan Air Max en een jas waarin je nét niet tot de onderbroek nat wordt bij een Oud-Hollansche regenbui van nonstop drie weken.

Ik begon ook al te wennen aan alle aardige mensen op straat. Als je zo ploetert door de spekgladde straten, je vasthoudend aan huizen, auto’s en soms zelfs aan mensen, kijk je elkaar als burgers in nood toch ff wat langer aan. Je knikt, glimlacht en groet elkaar. Je bent behulpzamer. In de supermarkt help je die oude dame die niet bij een hoge schap kan. Doe je normaal ook, maar dan alleen bij een hele hoge schap. Als ze er écht niet bij kan. Bij ijzel help je haar al bij een schap op ooghoogte. Als toppunt bood gisteren een gast zelfs aan om mijn auto aan te duwen omdat ik niet uit de parkeerhaven kwam vanwege een hellingshoek van 3 graden. Mijn dieselmotor redt het niet, maar hij denkt hem er toch even uit te duwen. Toch een leuk gebaar. Ik zou hem zo voor een biertje uitnodigen. Allemaal door de ijzel.

Soms denk ik weleens dat we in Nederland gewoon een keer een dikke ramp moeten hebben voordat we normaal tegen elkaar doen. Zodat we elkaar standaard groeten op straat, helpen in de supermarkt of elkaars auto aanduwen. Of dat laatste nou lukt of niet.

Maar wat voor ramp? Een overstroming! Nee, overleef ik nooit want ik kan niet zwemmen. Of een aanval van buitenaardse wezens? Nee, die komen niet want die vinden ons te dom. Ja of ze komen wel en maken ons meteen hun bitch en in slavernij wordt er ook zo weinig gegroet. En een atoombom is ook weer zo extreem.

Tsja, wat voor ramp heeft Nederland nou nodig… Zullen we dan maar gewoon nog een Code Roodje doen? Lekker veilig!

“Hoi buurvrouw! Even aanduwen?!”