Het zebrapad

Het zebrapad

Wachten voor het zebrapad is altijd een geduldigheidstest voor
elke automobilist. Met ronkende motor en een klaarliggende voet bij het gaspedaal zit je te balen.

Overstekende mensen: daar houdt de routeplanner geen rekening mee. Ook wordt nergens gemeld hoeveel zebrapaden er op de route liggen.

Het is altijd een te langzaam lopend lichaam; krom gebogen; met of zonder rollator. Iemand waar je normaal gesproken alle respect voor hebt; maar op dat moment niet. Op dat moment slaak je een zucht, en denk je frustrerend: ‘loop nou een beetje door !’

Een bejaard iemand die tijdens het oversteken uit waardering zijn hand opheft. Hij zal toch wel weten hoe de verkeersregels werken? Heel lief die hand; maar ik hou me nu gewoon aan de regels. Vijf minuten later kan ik ‘per ongeluk’ misschien het oranje stoplicht over het hoofd zien en net door rood heen rijden…
Maar nu doe ik het goed.

Als er een schaap over de dam is volgen er meer…
Soms een armada aan 65plussers die het zwart witte asfalt durven over te steken. Rolstoel, stok of vierpoot: het moet en zal de overkant halen.
Daarna nog een dwarse puber die met zijn fiets het pad over scheert; een moeder met kinderwagen en twee vrouwen die gearmd oversteken. Ach, twee kleuren in een potti.

Ik ben geneigd om gas te gaan geven. Echter in mijn ooghoek zie ik een nieuwe lichting ouderen klaarstaan die mij vragend aankijken.
Dus ik maak een handgebaar met de vlakke hand: ‘steekt u maar over. Geen probleem’.

Als ze zijn overgestoken; even tot tien tellen. Voor het zelfde geld schamp je een rijdend boodschappenkarretje wat achter het lichaam aanhobbelt.
Relaxed blijven, en daarna langzaam gas geven.
Er is niks mis met een beetje geduld in het verkeer.