Depressiegala of etikettenfeest?

Een tijd terug schreef ik al een column over het taboe die er nog steeds lijkt te rusten op psychische aandoeningen. En blijkbaar ben ik gehoord: binnenkort wordt het Depressiegala georganiseerd om meer aandacht te vragen voor depressie en andere psychische aandoeningen als ziekte zijnde. Een hele mooie vooruitgang, moet ik zeggen. Wanneer iemand openbaar uitspreekt last te hebben of last te hebben gehad van een psychische aandoening, wordt er nog steeds ietwat raar naar die persoon gekeken. Onbegrip, onwetendheid en vooroordelen spelen dan de hoofdrol. Maar laat ik dit allen nu eens omkeren. Steeds meer aandoeningen krijgen een naam. Kinderen met ADHD zijn niet aan te slepen, iedereen is depressief in de winter en mensen die sociaal ongemakkelijk zijn, zijn autistisch. Ook dit is niet erg, zolang er medicijnen voor beschikbaar worden gesteld en/of therapieën en andere methodieken. Maar zijn we niet een beetje doorgeslagen met het plakken van etiketjes? De DSM wordt steeds geavanceerder en al de lichtste vormen van een aandoening krijgen een overload aan aandacht. Wie bepaalt er eigenlijk wat ‘normaal’ is? Onlangs las ik zelfs het volgende: ”Meer zin in chocolade, geen zin om iets uit te voeren en zit je het liefst binnen voor de tv? Dan lijd ook jij aan een winterdepressie.” Ik was hier zo verbaasd over. Dus als de lust om actief te zijn ook maar enigszins wordt verminderd, heb ik gelijk een winterdepressie? Blue Monday is een fabel, maar het lijkt net of de Blue Monday-hype wordt uitgesmeerd over de gehele winter- en zelfs zomerperiode en duiden de kleinste dingen al op een psychische aandoening. Het is net of deze en soortgelijke aandoeningen niet meer serieus worden genomen en er mee wordt rondgestrooid alsof het niets is. De bijbehorende stigmatiserende werking wordt op de koop toegenomen. Aan de ene kant gaan we vooruit door psychische aandoeningen uit de taboesfeer te trekken, maar we zijn tegelijkertijd doorgeslagen met het plakken van etiketjes. Overal is tegenwoordig een naam voor en bij veler prima gezonde mensen wordt de indruk gewekt dat zij misschien wel lijden aan een psychische aandoening, boehoe! De mensen die echt lijden onder aandoeningen en waarbij het dagelijks leven erdoor verstoord wordt, worden gelijkgesteld met mensen die een lichtere vorm ervan ervaren. Ik ben van mening dat we terughoudender etiketjes moeten plakken, want iedereen heeft wel iets geks en de definitie van normaal: die bestaat niet. Ziektes zijn geen trend…