De nieuwe stoptrein

Stoptreinen heten tegenwoordig "Sprinters". De cynicus zou denken dat het enkel een naamsverandering betreft. Toch is er wel degelijk een verschil: de stoptreinen van nu, oftewel; de Sprinters, hebben geen WC. Zeiken doen we volgens de NS in de 21e eeuw niet meer. Of zeiken doen we wel, maar enkel over de vertragingen en uitgevallen treinen, niet meer in de plee.

Vanavond heb ik daarom demonstratief tegen het station gepist. Treinen zonder WC: alsof je een computer zonder internetpoort aanbiedt, alsof je een bureaustoel zonder wieltjes aanbiedt, alsof je een zakloze stoma aan een incontinente, seniele grijsaard installeert.

Nog nooit heb ik zo idealistisch gezeken. Met volle overtuiging kwam de urine niet enkel uit mijn blaas, maar ook vanuit mijn diepste idealen naar buiten. Ik piste als een actievoerende Gandhi, Mandela of Martin. Iedere trein een plee.

Toen ik mijn riem weer vastknoopte wilde ik eigenlijk; "I have dream, I have a dream that every train has a toilet" Schreeuwen. Maar om het stationspersoneel en de politie niet achterdochtig te laten stemmen hield ik het op een stil verzet. Zodat ik vervolgens met alle onschuld naar mijn Sprinter kon lopen, die achteraf een toilet bleek te hebben.

De treinkaartjes worden duurder, maar daarvoor krijgen we wel weer een plee. Wildplassen; nooit meer.