De koers van de rivier

In een week tijd sprak ik twee jonge mensen uit Libanon, die tijdelijk in Dubai wonen. Ze hebben er werk en als je met een half oor naar hen luisterde, ging het goed met hen. Ik was geraakt door hun oprechtheid over hun eigen leven. Hun vroegtijdige berusting dat het leven een rivier is die niet makkelijk van zijn eeuwenoude koers weg te leiden is. Ook al denken hele volksstammen in het Westen dat dit wel zo is. Beiden waren in de twintig; ze kenden elkaar niet. Ik kwam ze tegen op twee verschillende gelegenheden. Toch hadden ze iets gemeenschappelijks: vertwijfeling over hun toekomst, gemengde gevoelens over hun geboorteland. En dat laatste niet zonder reden.

Libanon is een gepijnigd land. Net als ieder stuk grond waar de mens zijn voetsporen achter heeft gelaten, viel het ten prooi aan kolonisatie totdat het onafhankelijk werd in 1943. Een tijd van welvaart volgde, totdat er in 1975 een burgeroorlog uitbrak die berustte op gecompliceerde achtergronden. Decennialang verstoorden moordaanslagen en onrust menselijk geluk in een land dat altijd maar een voetnoot is geweest in het verhaal van het Midden Oosten.

‘Het is er niet veilig om ’s avonds een taxi te nemen,’ zei een van hen. ‘Een onzekere toekomst,’ zei de ander. Beiden keken van me weg toen ze deze woorden spraken. Met een bezorgde blik; hun familie verblijft er immers nog. ‘Ik hoop hier te kunnen trouwen en een toekomst op te bouwen,’ sprak de jongste. Zij had een baan waarin ze in een winkelcentrum de hele dag sprankelend en vriendelijk moet zijn tegen klanten.

‘Mijn vroegere buurjongen heeft in de jaren zeventig deelgenomen aan een vredesmacht in Libanon,’ opperde ik tegen de ander.
‘Oh ja, dat was in de oorlog voor mijn geboorte. Vertelde mijn vader wel eens over,’ zei de jongeman uit het land dat 4,5 miljoen inwoners telt en daarnaast een miljoen vluchtelingen uit aangrenzend oorlogsgebied huisvest.

Of ze nog een toekomst zien in hun geboorteland? Opnieuw lang nadenken en twijfel op het gelaat. Ervaring opdoen in het buitenland en dan elders doorgroeien. Maar ook loyaliteit uitspreken naar thuis, voor hun familie en vrienden.

Ik moest denken aan een oud nummer van de popgroep The Human League: The Lebanon. And who will have won, when the soldiers have gone from the Lebanon. Zoals altijd: niemand.