De dansende vakkenvuller

Wat verdwaald loop ik zoekend door de winkel. Al drie keer het zelfde rondje, en niet die verdraaide waxinelichtjes kunnen vinden. Wat betwijfelend spreek ik een medewerker aan. Waarschijnlijk was die twijfel op een voorgevoel berust. Ik vraag de beste man of hij weet waar de waxinelichtjes liggen. Hij kijkt mij met een strak gezicht en een blik “je spreekt chinees” een lange tijd aan. Na enkele seconde, die minuten lijken te duren, antwoord hij zingend ja hoor!
De jongen veert op en draait dansend een halve pirouette. Swingend en in zijn vingers knippend loopt hij voor mij uit. Verbijsterd en met afhangende schouders loop ik wat schuchter achter hem aan. Ik kijk vragend om mij heen. Wordt ik hier nu in de maling genomen? We komen bij de stelling en het verbaast mij niks dat ik de lichtjes niet kon vinden ze liggen namelijk, heel logisch, naast het vleesvak!
Mijn dansende vriend zakt soepel door zijn knieën. Het lijkt erop dat hij mijn angst kon aflezen, er volgt namelijk iets waar ik al bang voor was. Alsof hij zojuist een tel sell reclame presenteert, toont hij mij de verschillende waxinelichtjes. We hebben deze, elegant gebaar met de rechterhand. Of we hebben deze, er volgt een sierlijk gebaar met zijn linkerhand. Behoedzaam, alsof het breekbare eieren zijn, legt hij ze terug in de stelling. En, vervolgd hij, we hebben ook de grotere variant. Terwijl hij dat zegt draait hij zijn gezicht naar mij om waarbij zijn hoofd nog even heen en weer blijft wiebelen.
Ik voel dat mijn mond langzaam open zakt. Om te voorkomen dat die op mijn knieën land, antwoord ik met een trilling die veroorzaakt wordt door een onderdrukte lach, dank je wel. Voorbereid op het volgende tafereel doe ik een stap achteruit. Als een dolle kalf die voor het eerste de lente tegemoet springt schiet de jongen naar een staande positie. Al moonwalkend schakelt hij over in zijn achteruit, toont mij een zwoele blik en antwoord wederom zingend, geen dank!
Wat verdwaasd vervolg ik mijn weg door de winkel. Terwijl ik de zuivelafdeling nader kruist wederom de dansende vakkenvuller mijn pad. Abrupt draai ik mij om. Het lukt mij nu niet om mijn lach te onderdrukken. Schaterend steek ik een ander gangpad in. Vanuit mijn ooghoek zie ik de beste jongen met een swiffer zwierend voorbij komen. Totaal van de leg, niet meer wetend wat ik verder wou kopen, sluit ik mij gniffelend aan in de rij bij de kassa.