De barbaarse horde uit Heumensoord

2016 is alweer een aantal dagen onderweg. De mooie herinneringen aan de feestdagen liggen nog vers in ons geheugen. Even hebben we de sores van alledag achter ons kunnen laten en ons kunnen bekommeren om zaken die er echt toe doen. Spelletjesavonden, de nachtmis, het prachtige Kerstdiner en de goede gesprekken die daar uit voort komen raken echter al snel in de vergetelheid zodra een blik op het nieuws geworpen wordt. Even was ie vergeten, maar de asielzoekerscrisis is terug van nooit weggeweest. Dit maal betreft het grootschalige incidenten, voornamelijk in Duitsland. Keulen wordt opgeschrikt door een massa-aanranding van honderden vrouwen door minstens duizend migranten. Even knipper ik met mijn ogen, denk het verkeerd gelezen te hebben, maar het staat er echt. Dui-zend! Duizend wilde dieren die het voorzien hebben op onschuldige slachtoffers die zich veilig wanen in het vrije Westen. Soortgelijke nieuwsberichten over andere steden volgen. Hamburg. Stuttgart. Zelfs ons eigen Rotterdam met een vechtpartij bij de McDonald’s passeert de revue. Mijn instinctieve reflex is er een van bagatelliserende aard. "Het zijn vast eenlingen", "of in ieder geval losstaande incidenten". "Bovendien zijn ze toch niet allemaal zo". Maar het verbloemen gaat niet meer. Zeker niet zodra mijn gedachten een vlucht nemen naar de jaarwisseling in Nijmegen, de stad waar mijn wortels liggen. Met een aantal vrienden besluiten we na een geslaagd Oudjaarsdiner de stad alvast te verkennen in de hoop dat er een kroegje de deuren heeft geopend om het nieuwe jaar in te luiden. We vangen overal bot. Cafés zijn nog gesloten of grotendeels uitgestorven. Hetzelfde kan niet gezegd worden over de binnenstad. Aanvankelijk valt het me niet eens op, maar op elke straathoek hangen groepen migranten rond. Ze vervelen zich, zijn duidelijk beschonken en bovendien in de absolute meerderheid. Fietsen worden tegen winkelruiten aangegooid, blikken bier kletteren op de straatstenen en de vrouwen in ons gezelschap worden nadrukkelijk bekeken en nageroepen. De sfeer is grimmig en geladen, alsof een afkeurende blik genoeg is om de situatie volledig te laten escaleren. De vrouwen dringen er op aan weg te gaan en feitelijk ontvluchten we de binnenstad. Nijmegen, voor mij een groot, groen, maar vooral vriendelijk ‘dorp’ voelt als een spookstad waar de barbaarse horde uit Heumensoord ons doet geloven dat de Verlichting nooit heeft plaatsgevonden. Plots lijkt Keulen niet eens zo heel ver weg.