Dank je Keulen..

Keulen hier, Keulen daar, we krijgen er niet genoeg van. De volgende pageturner in het internationale mediacircus is op volle gang en we mogen allemaal inhaken. We hebben de zoveelste reden gevonden om, dan wel via intellectueel snobisme, dan wel op zijn Wilders, te mogen vinden dat we een probleem hebben met Die Andere Cultuur.

Maar dan komt Peter Pannekoek in DWDD van afgelopen vrijdag – hij praat over de aanrandingen in Keulen – en Peter veegt die hele kluwen verwarden in één keer van tafel met de zeer scherpe, en accurate vraag:
‘Waarom zou seksueel geweld een primair Arabisch probleem zijn?’
(‘He, we hadden het net zo lekker over Moslims, Peter!)
Maar Peter heeft gelijk.
Zijn we India vergeten, met de verkrachtingen? Afrika, Latijns Amerika? De behandeling van vrouwen door orthodoxe Joden? Of toch maar liever de Christelijke patertjes en hun kleine jongensscharen? Kom, neem ik je mee naar Thailand!
Nee, weet je wat, ik weet iets nog veel beters! We gaan gezellig een middagje buurten op de Walletjes!! U weet wel, die plek – in Onsch Nederland – waar wij jaarlijks vele duizenden toeristen aan seks-slavinnen laten friemelen. Lekker vrouwenhandel-meisjes zonder rechten laten afrossen. Dat levert ons heel veel geld op, al die dronken Engelsen.
(‘He Ingmar, we zeiden: ‘Blijf.. van.. onze.. moslims af!)

Wat Peter Pannekoek doet is één welgemikte opmerking het onderwerp verheffen tot een algemeen menselijk – en in essentie historisch – niveau. En dat is het niveau waar veel mensen momenteel niet zo graag zitten. Keulen is geen vluchtelingenprobleem. Keulen toont het probleem van globalisering en de menselijke (en dus niet religieuze of raciale) uitdagingen die dat met zich meebrengt. Door het zo te zien, hou je oog voor het geheel, bewaar je respect en kun je meehelpen verder te bouwen aan een internationale gemeenschap.
Nu echter is Keulen verworden tot de zoveelste aanleiding voor de Westerse Wereld om zichzelf te onderscheiden van Die Andere Cultuur. Een verwarrende poging om, net als in een conflictueuze liefdesrelatie, niet naar binnen te hoeven kijken, daar waar je pijnlijk aan zelfinzicht en zelfrelativering moet doen om werkelijk lief te kunnen hebben.