Blackout

Het was na drie-en de lucht was gitzwart en de nacht scheen bijna plaats te maken voor de ochtend. Het feest was over en we stonden buiten bij de fietsen en gingen uitkakken op een eenzaam bankje. Sammy wilde overgeven, ik herinnerde hem de juiste techniek, maar het lukte niet. Sammy was in blackout-modus, dit betekent niet coma-incapabel, maar dat een duistere interne passagier even het stuur overneemt voor de nacht en morgen die stuur is vergeten. Eerder, op het feest, had een kanarie-gele jurk Sammy drankjes laten kopen. Hij voelde zich misbruikt en liet dat nu en gedurende de nacht verbaal blijken. Sammy hurkte nabij water en produceerde galmende overgeef-klanken en ik hield de kraag van zijn verassend spierwitte shirt vast, voor het geval dat. Na Sammy’s gejammer over de gele jurk en het niet overgeven pakten we de fiets en gingen huiswaarts. Sammy viel vaker dan mijn hand kon tellen en tijdens de rit bood de stoep meerdere malen haar stenen comfort aan Sammy. Vast verre van comfortabel, maar Sammy ervaarde alles anders en had continu een grimaas van hier tot Tokyo. De reden waarom Sam neervallen als recente hobby had opgepikt, was omdat hij jeugdig zijn fiets en de stoeprand voortdurend in aanraking met elkaar bracht. Of hij was zatter dan een chimpansee die geplurd was in een vat alcohol en niet meer eruit wilde. Tot de Erasmusbrug hadden we het overleeft, Sammy’s fiets daarentegen niet en de verdwaalde fietsketting op de betonnen grond bewees dat. Ik zei tegen Sam dat ik zijn fiets niet kon repareren. En hij probeerde het dus meerdere malen zelf en elke keer vergat hij dat hij eraan begonnen was en had gefaald en exclameerde elke keer weer dat hij vertwijfeld was waarom zijn handen zó roetzwart waren. Sammy probeerde over te geven, hij hing ver over de brug-railing en ik wees hem erop dat ik niet zwemvaardig was. Hij knikte en vroeg of mijn gebrek aan nautische expertise mij ervan zou weerhouden hem achterna te springen, indien hij overboord ging. Ik maakte duidelijk dat de Maas zijn ondergang zou zijn, niet de mijne. Sammy was moe en boos op zijn ketting en ging liggen als een stervis. Ik documenteerde dit met zijn telefoon, op zijn verzoek en hij poseerde zelfs. Sam scheurde de brug af, zijn fiets nog steeds kapot en de neergaande helling hielp een handje en Sammy wilde eten op Witte de With. Op Witte de With was het ver na sluitingstijd en repareerde een locale junk zijn fiets voor twee euro. Sammy en ik saluteerden elkaar en fietsten weg.