Aanslag op weekblad Charlie Hebdo

Eerlijk gezegd keek ik vorig jaar niet uit naar de zevende januari. Er was in het kader van het bevolkingsonderzoek borstkanker een afspraak voor me gemaakt om 09.15. Als je eens wist hoe ik daar altijd tegenop zie, ik noem het dan ook gekscherend “het borstpletten onderzoek”.
Het is bijna net zo erg als een bezoek aan de tandarts, tenminste in mijn belevingswereld. Niet dat ik een compleet watje ben maar er zijn zo van die dingen waar ik echt een bloedhekel aan heb. Maar het verloop van de rest van die zevende januari 2015 was ongelofelijk.

Aanslag op weekblad Charlie Hebdo
Je weet als er onaangekondigd een extra nieuwsuitzending is dat het dan goed mis is ergens in de wereld. Vol ongeloof keek ik naar de televisiebeelden die ik voorgeschoteld kreeg, net zoals ik vol ongeloof naar de televisiebeelden op 11 september 2001 keek.

Ik zag twee mannen met bivakmutsen op rondlopen met kalasjnikovs in de hand, ze schoten op alles wat bewoog. Één man schoot op een fietsende politieagent, hij werd getroffen en lag weerloos op de grond. De man met de kalasjnikov liep naar hem toe, je hoorde de politieagent smeken om zijn leven. De terrorist had daar geen boodschap aan, hij richtte zijn kalasjnikov op de politieagent en schoot hem van dichtbij dood.
Mijn mond viel open, dit kon toch niet waar zijn? Een weerloze man werd zonder blikken of blozen dwars door zijn hoofd geschoten! Wat was er in hemelsnaam allemaal aan de hand in Parijs? De kreten “Allahoe akbar” gingen bij mij door merg en been.

Hoe groots is Allah?
Hoe kun je roepen dat Allah groter is dan God op het moment dat je een kalasjnikov in de hand hebt en weerloze mensen vermoord? Er is volgens mij geen enkel heilig boek dat zegt: vermoord alle ongelovige mensen. Hoe kun je dan handelen uit naam van Allah? Of uit naam van iedere andere willekeurige religie?
Kennen deze mensen de Tien Geboden niet? Want ongeacht welke religie het ook is, één van de Tien Geboden is toch echt: “Gij zult niet doden”. Hoe kun je het dan rechtvaardigen dat je mensen van het leven beroofd?
Dat is en blijft voor mij een groot raadsel.

Ik heb maar één advies: laat de angst niet regeren, sta op en zeg: Je suis Charlie!