Zomaar een nacht

Het is ongeveer 4 uur in de morgen. Ik hoor wat gemurmel vanuit kruimel haar slaapkamertje. Negeren, misschien gaat het vanzelf weg. Het gemurmel houdt aan en wordt wat luider. Misschien is ze op zoek naar haar speentje en vindt ze die nu elk moment? Ik heb goede hoop. Met gespitste oren blijf ik in bed liggen. Het is even stil. Oké, het kan nog steeds. Misschien valt ze weer in slaap. Het geluid zwelt aan en gaat over in zacht gejammer. Daarna luider gejammer. Goed, de 10 minuten-regel gaat nú in! Na twee minuten sta ik naast haar bedje…

Klemaapje
Ik stop het speentje terug en wacht nog even op de gang of ze weer gaat gaat liggen. Ze staat rechtop in bed en roept om haar mama. Wat zal ik doen? Ik besluit haar toch maar even te troosten. Ik til haar op (ai, doodzonde nummer twee). Ze slaat haar armpjes om mijn nek en klemt zich stevig aan me vast. Ze doet me denken aan zo’n klembeestje waarvan ik vroeger een hele verzameling aan mijn gordijn had hangen. Ik wieg haar heen en weer in de hoop dat ze weer in slaap valt. Ze legt haar koppie op mijn schouder en maakt tevreden sabbelgeluidjes naast mijn oor. Tegen beter weten in doe ik een poging om haar weer terug te leggen. Ze protesteert zachtjes en klampt zich krampachtig aan me vast. Goed, nu kan ik twee dingen doen: ik doe nog een kansloze poging of ik kies eieren voor mijn geld en leg mevrouwtje tussen ons in. Mijn behoefte aan slaap wint het.

In het grote bed
Ik leg ons dreumesmeisje tussen ons in. We kijken elkaar aan. “Ga maar lekker slapen, schatje.” Ik doe mijn ogen dicht en ik hoop zij ook. Niet lang daarna voel ik een wijsvingertje op mijn neus kloppen. “Nose”, zegt ze. “Ja lieffie, dat is mama’s nose.” Ik tik met mijn wijsvinger tegen die van haar: “Nose”. Ze klopt zachtjes op haar hoofd en zegt: “Head”. “Ja, dat is jouw head.” Daarna wijst ze naar haar voeten: “Toes”… Ze is duidelijk van plan om haar hele woordenvoorraad met mij te delen.

Op de achtergrond klinkt het zachte gesnurk van papa. Het valt haar nu pas op dat hij er ook is. Ze kruipt naar hem toe, gaat half op zijn hoofd liggen, tikt tegen zijn neus en zegt: "Nose". Papa murmelt wat. Ze kruipt terug naar mij en gaat weer liggen. "Eyes", klinkt het. Oh, we waren nog niet klaar… "Het wordt echt tijd om te gaan slapen, schat." Ik leg haar weer tussen ons in. Met een tevreden zucht sluit ze haar oogjes.

Een paar uur later is papa weer bij de levenden. Hé, wat doet die kleine hier? Heb ik dat gedaan?! (…)