Werken op de Wallen is zo slecht nog niet

Ik werk nu vier weken op de Wallen. En voor m’n gevoel heb ik al zo verschrikkelijk veel ervaring opgedaan. Iedere dag leer ik mensen kennen van over de hele wereld, ik sta met ze te praten over een zwaar onderwerp: prostitutie. Wat is dat precies? Dat is een moeilijke vraag. Er is niet 1 antwoord wat juist is. Het is dan wel erg bijzonder om te praten met mensen die je niet kent om het over dit onderwerp te hebben. Wat vinden zij ervan? Iedereen heeft namelijk een mening. En zonder dat de mensen zich gedwongen voelen om hun mening met mij te delen, doen ze dit toch. Misschien komt het ook wel door de sfeer. We zijn immers op de Wallen. Rechts staat het Oost-Europese meisje met haar bretellen die net haar tepels bedekken achter het raam te dansen en links zit de seksshop. Je onbewuste duwt je dan toch in de richting om over prostitutie na te denken. Maar vaak vinden mensen het zielig. Dat is het misschien ook wel. Maar ik vind mezelf soms ook erg zielig als ik op zaterdagavond in een restaurant moet werken en ongeduldige gasten bedien. Net zoals zij ongeduldige klanten moet dienen. Alleen net op een andere manier. Ik verkoop rundersteak en beenhammetjes, zij verkoopt haar eigen vlees. Waarom vinden mensen mij dan niet zielig? Ik sta toch ook te werken omdat ik geld nodig heb? Ik doe het alleen op een andere manier. Het meisje met de bretellen ziet er niet ongelukkig uit. In tegendeel. Ze staat er vrolijker bij dan ik op zaterdagavond. Waarom is zij dan zielig? Er is zo veel onwetendheid over prostitutie op de Wallen. Veel dames werken hier vrijwillig en staan keurig ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. De duistere en tegelijk rode wereld van de loverboys en pooiers is nog steeds aanwezig, maar niet meer in grote getalen achter de ramen.
Door veel praten met mensen probeer ik steeds weer te laten zien dat het ergens niet zo slecht is wat de dames van lichte zeden op de Wallen doen. En dat de meeste hier met vrije wil staan. Ook al zal inzicht wat ik ze probeer te geven van korte duur zal zijn, omdat het gros van de toeristen die ik spreek direct weer een kroeg induiken. Ach, ik voel me verrijkt en zij voelen zich voldaan.
Maar ik weet dat ik hier na 10 weken stage lopen weer weg ga, met nog een toekomstperspectief waar ik hopelijk niet mijn lichaam hoef te verkopen. En het meisje met de bretellen? Die heeft weer een klant, de gordijntjes zijn weer dicht. You go girl!