Waarom?

Je speelt met de krant.
Driftig en geamuseerd trek je hem in kleine stukjes uit elkaar. Je stopt hem in je mond en kwijlt hem onder. Hoe blij kun je zijn met een klein stukje papier bedrukt met inkt.
De inkt is zwart. De woorden nog zwarter.
De ellende die er staat is niet te bevatten.
Er staan letters over bomaanslagen, dode mensen, natuurrampen, vervuiling, mensen die elkaar martelen en dieren in nood. Nu ben je nog blij met de krant.
Straks, als je de zwarte letters kunt lezen niet meer.

“Waarom?”, zal je mij vragen over een aantal jaar.
Ik heb nu nog tijd genoeg om na te denken over het antwoord want je bent nog veel te klein om te praten en het überhaupt te snappen.
Maar ik weet het antwoord niet en ben bang dat ik het straks ook niet zal weten.
Waarom zijn mensen niet lief tegen elkaar zal je me vragen, waarom waren al die mensen op de vlucht voor oorlog mama?
Waarom plaatsen die mensen overal bommen?
Waarom moeten wij nu een zuurstofmasker op?
Wisten jullie dan niet dat jullie er toen nog wat aan konden doen?

“Ja”, zal ik dan zeggen. Dat wisten we wel. Eigenlijk wisten we het allemaal. We lazen het in de krant en op het internet. We lazen het zelfs zoveel dat we het normaal gingen vinden.
We konden er niets tegen doen.
We voelden ons te klein voor de grote problemen en er was niemand die de leiding nam.
We snapten het wel maar begrepen het niet.

Wij konden de oorlog niet stoppen, niet zuiniger om gaan met de natuur.
Wij konden de criminaliteit niet verminderen en de zielige kinderen en de dieren niet helpen.
Dat moesten de hoge bazen van het land doen. Die moesten zich bezig houden met oorlog en vervuiling, met leed en criminaliteit.

Wij konden niet helpen.
Wij moesten gewoon naar ons werk met de auto.
Wij maakten ons druk over de knalroze ballen in de boom van de buurvrouw, de kont van Kim Kardashian, de inrichting van ons huis, over het gezicht van Yolanthe bij RTL Late Night en de jurk van Trijntje Oosterhuis.
Dat vonden wij toen ook heel belangrijk.

“Is dat echt waar mama?” vroeg je mij……