Voor mensen, door mensen

De voorstelling. Paniek. Stress. Plankenkoorts. Help!

Een greep uit de gedachten die door mijn hoofd schieten als ik achter het prachtige décor sta te wachten tot ik op mag. Ik mag vandaag in een theatergroep schitteren op de planken in een voorstelling waar je U tegen zegt. Alle teksten gestampt, alle bewegingen, emoties en uitdrukkingen zitten er tot in de puntjes in. En toch die verdomde zenuwen.

Om me heen zie ik een groep mensen staan, allemaal professionele acteurs. Zij maken al jaren samen theater en weten precies hoe het er allemaal aan toe gaat bij een voorstelling. De zenuwen lijken niet te bestaan en op het podium durven ze zich te geven alsof er geen publiek aanwezig is. Sta ik dan, als klein meisje dat net komt kijken in de theaterwereld.

Een arm om mijn schouder, een glimlachje, een ‘het komt wel goed’. Allemaal omdat ze dondersgoed weten hoe de zenuwen door mijn lijf gieren. Ooit stonden zij misschien ook in mijn schoenen. Loeizenuwachtig voor een eerste voorstelling. Die spanningen lijken zij al lang voorbij te zijn. Die echte stress, die paniek net voor de voorstelling begint, die zie ik bij hen zo minimaal nog terug. Wat ik zie is een groep die concentreert, met elkaar theater speelt en vooral van elke minuut geniet.

Op het podium glijdt de spanning langzaam weg, precies zoals ze voorspeld hadden. We spelen de voorstelling, het gaat voorbij in een soort waas. Een waas waarin ik het publiek niet tot nauwelijks zie, maar vooral plezier heb in het spelen van een theaterstuk met een prachtige groep mensen.

De lampen gaan uit, we staan naast elkaar. Handen vast, buigen en applaus in ontvangst nemen. We hebben het gedaan, samen. Gevoel van trots en euforie overheersen. Plankenkoorts overwonnen en gewoon gedaan.

Wat jullie niet uit dit verhaal kunnen opmaken is dat de mensen uit dit theatergezelschap een beperking hebben. Nee, want daarop focuste ik niet. “Huh? Mensen met een beperking die toch theaterspelen? Maar dat zie je toch, dat valt toch op? Dat kan toch nooit zo goed zijn als normale mensen?”, hoor ik denken.

Nee, dat klopt. Deze groep is eerlijker, hechter, vertrouwder en kennen nauwelijks schaamte op het toneel. Dat maakt ze niet zo goed als “normale mensen”, dat maakt ze vele malen beter. Want theater wordt gemaakt voor mensen, door mensen.

En dat is het enige dat telt.