Traditioneel

Ik zat in de trein van Leiden naar Schiphol, tegenover mij twee Aziatische mannen met grote koffers. Ongetwijfeld toeristen die weer terug naar huis gingen. Mijn boek, over Taiwanees poppenspel, is geschreven in het Mandarijn en dat hadden de mannen tegenover mij door. Ze zeiden tegen elkaar in het Mandarijn:
“Kijk eens naar wat zij leest.”
“Wat?”
“Een boek in het Chinees.”
“Wat?”
“Een boek… In. Het. Chinees.”
Tijdens dit gesprekje keek de man tegenover me steels naar mij, om te zien of ik begreep wat ze zeiden. Ik ging ervan uit dat ze probeerden met me te praten, want wie Chinees kan lezen kan dat hoogstwaarschijnlijk ook spreken. Het feit dat hij over me praatte in plaats van tegen me, vond ik niet netjes. Ik besloot hem op zijn plaats te zetten.Ik liet niets blijken en las rustig door.
“Ik heb gehoord dat ze in Leiden een opleiding Chinees hebben. Misschien is ze daar van.”
“…”
“Je kan een gesprek met haar voeren.”
“…”
“You can have conversation.” (Hij wilde echt graag een reactie uit me trekken)
“No!”
Bij het Engels keek ik even op met een blik alsof ze me iets vroegen. Ze zeiden niets, ik glimlachte en las weer verder. Een aantal minuten later had de man tegenover me – zogenaamd onopgemerkt – de kaft van mijn boek aandachtig bestudeerd. Hij weer tegen de man naast me:
“Dat boek van haar… is dat nou vereenvoudigd of traditioneel schrift?”
“Traditioneel”, antwoordde ik.
Ik had het juiste moment afgewacht. Ik had hem eerst lekker lang over mij laten praten totdat hij dacht dat hij veilig was, het moment dat hij het niet meer over mij maar over mijn boek had. Ik had het juiste moment afgewacht om hen beiden compleet te verrassen. Ik weet dat dit het juiste moment was door de ogen die groter werden, de verbazing op hun gezichten, en toen de reactie van de stille man:
“Wow, ik schrok me helemaal het ongein!”
Enkele minuten later maakten ze zich klaar om uit te stappen. Ze waren nog niet weg, enkel met hun rug naar mij toegekeerd, toen ik mijn lachen niet meer kon inhouden. En laat nou net een medereiziger mij weer verbazen: de man aan de andere kant van het gangpad had alles meegekregen en we moesten samen hartelijk lachen.