Toen kwam het toch nog goed!

Het begon met een mailtje van de Vereniging Indische Nederlanders aan het Meldpunt Discriminatie. De switch van Zwarte naar Blauwe Piet zou stigmatiserend zijn voor de NL-Indo’s. De eerste Javaantjes waren al uitgemaakt voor Blauwe Piet. Hierna meende ook de Maag Lever Darm Stichting een duit in het zakje van Sinterklaas te moeten doen. Levercirroselijders in hun achterban voelden zich met de dag ongemakkelijker bij de term Gele Piet. De geelzuchters konden niet meer naar buiten zonder nagewezen te worden. Enkelen van hen hadden al gesprekken tussen ouders en kinderen opgevangen waarvan de strekking was dat ze op moesten passen, Gele Piet hoorde en zag alles al je stout was. Ook de dermatologen waren ‘not amused’. Zij hadden samen met de Psoriasisvereniging een comminiqué opgesteld waarin zij ongekend fel van leer trokken tegen het begrip Rode Piet. Dit ook namens de groep Roodvonk patiënten die het al moeilijk genoeg hadden zonder de hele tijd quasi leuk om kadootjes gevraagd te worden. De Stichting Albino bracht in dat zij in het donker niet de straat op konden met hun zonnebrillen. Hierna kon het Regenboogvolk natuurlijk niet achterblijven. Zij klommen in de pen omdat zij al genoeg problemen hadden met potenrammers en om als gezonde hollandsche leernicht door kluwen kinderen afgeperst te worden om een hand vol pepernoten… Dus nee, liever geen Regenboog Pieten. De Nederlandse Katholieke Vereniging van Ouders steunden de homo’s eenmalig van harte zij het vanuit een compleet andere invalshoek. Immers, zij wilden hun kroost ook liever niet blootstellen aan hordes flamboyante nichten. Waarbij het wel enigzins bevreemdend overkwam dat zij er ogenschijnlijk geen been in zagen om hun nageslacht op schoot te zetten bij een oudere bisschop. Blijkbaar een iets te diepgewortelde roomse traditie. Heel Nederland tenslotte ging, onder aanvoering van de PVV, op tilt bij de suggestie ‘Lichtgetinte Piet’. Lichtgetinten, die kwamen al vaak genoeg ongevraagd je huis binnen en onder aanvoering van een baarddragende leidersfiguur moest je met dat volk helemaal verdomd goed oppassen. Gelukkig bood Marianne Thieme soelaas. Op veler verzoek richtte zij haar pijlen op de Kerstman. Want deze non-valeur hield rendieren in gevangenschap en liet ze nog werken ook! Deze afleidingsmanouvre leek te werken dus als dank mocht Thieme in het voorjaar de manages aanpakken. Over het Paard van Sinterklaas had toen nog niemand nagedacht. Niemand, behalve Marianne.