THE QUEEN MUM

Majestueus zwaait ze naar me vanachter haar raam op de 6e etage van het verzorgingstehuis waar ze woont.
Ik sta beneden in de auto op de parkeergelegenheid, kijk omhoog, stap uit en zwaai op goed geluk wat heen en weer met opgeheven armen waarop mijn oma antwoordt door met de gordijnen te bewegen…
Wat een slimmigheid toch weer…

Terwijl ik naar huis rijd met een rustig muziekje op de achtergrond, zo’n 25 km verderop, bekruipt me steeds weer een enorm schuldgevoel: had ik er niet wat langer bij haar kunnen blijven…

Een aantal weken later… Ik ben bij mijn oma op bezoek met een bos knalrode gerberas, haar lievelingsbloem én kleur. Nietszeggend kijkt ze me aan met haar donkerbruine ogen. Ze is afwezig en oneindig ver weg. Na een bijna hoorbare stilte vraagt ze me welke bloemen ik voor haar meegebracht heb. Het doet pijn…ze is dichtbij, maar o zo ver weg.
Om de tijd wat te doden grijp ik naar een paar oude fotoboeken in de boeken die in de boekenkast staan. Ze leeft op en weet precies te vertellen wie er op de foto’s staan en soms ook waar de foto genomen is. Het fijn om te zien dat de dingen in het verleden mijn oma doen opleven en samen bladeren we door de tijd waarin mijn oma als een geweldige jonge en wonderschone vrouw gefotografeerd staat.

Voordat Ik vertrek zet ik een kopje thee voor haar neer mét roze koek, streel met mijn vingers even door haar grijze zachte haren en geef haar een kus. Ik druk haar op het hart om niet te zwaaien. Het kost haar immers veel moeite om met haar rollator tot bij het raam te komen en ik zeg haar ook maar dat ik haar ‘moeilijk’ kan zien daar beneden. Ze knikt en gaat akkoord.
Het is al donker en terwijl ik langzaam de parking uitrijd kijk ik tóch nog even naar boven.

Majestueus zwaait ze me uit…
Had ik er niet wat langer kunnen blijven…