#tegendebakker

Freelancers zijn afgelopen maandag plotsklaps trending op Twitter. Honderden zelfstandigen beklagen zich over potentiële opdrachtgevers die hun diensten tegen sweatshopprijzen willen afnemen, producten op belachelijk korte termijn willen ontvangen of facturen lichtjaren later pas willen betalen. Dat doe je bij de bakker immers ook niet. Als freelance copywriter en vertaler kan ik maar al te goed meepraten over opdrachtgevers die voor een duppie op de eerste rang willen zitten. “Betaling per woord? Wij betalen over het algemeen 20 euro per artikel van 1000 woorden. Best redelijk, toch? Kun je dit voor 17.30 realiseren?” Ook een leuke: “We hebben interesse! Als je nu even een gratis proeftekst van 2000 woorden voor ons tikt, kunnen wij je schrijfvaardigheid mooi inschatten en laten we je zo snel mogelijk weten wat wij voor elkaar kunnen betekenen.” Witheet zit ik op zulke momenten achter mijn scherm. Twee tientjes, hoe bedenken ze het? Voor het driedubbele lig ik voor nog niet half zoveel moeite een halfuurtje freelance op mijn rug en waarschijnlijk is dat nog minder vernederend ook. Ik hou van mijn werk, eerlijk waar, maar er moet ook brood op de plank komen. Het liefst van de bakker. Van dat hele verse, dat nog een beetje warm is en waarvan de authentieke geur mijn reukorgaan prikkelt. Bij voorkeur speltvolkoren en als het even kan zonder broodverbeteraars, maar mét de luchtige structuur die je daarmee doorgaans bereikt. Zonder conserveermiddelen, maar wanneer het vervolgens binnen drie dagen pluizige, zeewiergroene met crèmekleurige plakkaten vertoont, laat dan maar zitten. Dan kan ik net zo lief naar de natuurwinkel op de hoek, want met hun brood gebeurt dat nou nooit (wat op zich dan wel weer enigszins verontrustend is). Maar eigenlijk vermijd ik die muffige winkel liever, want ik betaal er wel dik een euro meer voor een veel kleiner brood. En daar zit wel een nare bijsmaak aan, zo midden in de financiële crisis. Speltbrood is sowieso belachelijk duur, terwijl de hype toch alweer een tijdje op z’n retour is. Om diezelfde reden is het ook al niet altijd op voorraad wanneer ik er trek in heb en moet het soms speciaal voor mij en een handjevol overgebleven hipsters afgebakken worden. Dan zit je dus 3 uur lang op zo’n brood te wachten. En je betaalt er de hoofdprijs voor. Dan hoor ik mezelf denken en plotseling dringt het wrange besef zich aan me op. Zo’n uitknijpende opdrachtgever die voor een dubbeltje op de eerste rang wil zitten schuilt in ons allemaal.