Talentenjachten om van te lachen

Ik was nog maar zeven jaar jong toen de eerste aflevering van Idols op tv kwam. Twee jaar in Nederland en al helemaal hooked met de grote zoektocht naar de volgende ster. Ik waande me op de podia en het stiekem zingen op mijn kamer had zijn begin gemaakt. Een enorm gevoel van nostalgie raakte mij toen ik hoorde dat er weer een nieuw seizoen zou komen. Maar ik ben al jaren verder, en ik begin eigenlijk steeds minder het nut ervan in te zien. De hoeveelheid talentenjachten komen mijn neus uit. Op een gegeven moment werden we er echt mee dood gegooid: Idols, Popstars, So you wanna be a popstar, Staracadamy, Oh-mijn-god. Er was een tijd dat ik het zelfs liever zelfs omdat de gelijkenissen enorm waren, en het allemaal het zelfde verhaaltje was. Maar de terugkomst van Idols geeft toch zo een gek soort gevoel van verlangen van gezelligheid met chips en cola op de bank, het lachen en huilen om de audities en finales. Toch kan dat gevoel van gezelligheid op de vrijdagavond niet boven mijn rationele gedachtes uitkomen. Want waar doen ze het eigenlijk nog voor? Welke artiest uit welke talentenjacht heeft nou echt eer gedaan aan zijn felbegeerde titel waar hij/zij zo hard voor heeft geknokt tijdens het programma?

De meeste winnaars zijn in plaats daarvan ieder zijn eigen weg gegaan in de showbizz wereld. Niet gek natuurlijk, want een échte artiest worden, daar moet je geluk en heel hoop talent voor hebben. Dat is grappig, want zoiets hoopt zo een talentenjacht natuurlijk te kunnen ontdekken. Dat lukt nooit, want de uiteindelijke winnaars belanden in een andere tak van sport na beloop van tijd. Tot nieuw talent gekozen worden, dat is makkelijk, maar een carrière opstarten(laat staan, houden) is toch even iets anders. Dit is al lang geen groot nieuws meer maar het nut van zo een programma baseert zich steeds meer op de commerciele kant dan het daadwerkelijk verkrijgen wat ze zogenaamd hopen te bereiken.

Met die instelling kunnen we onze tijd beter steken in artiesten die hun weg omhoog knokken, die ons echt iets kunnen en willen bieden uit die industrie en ons leven hopelijk wat verdraagzamer kunnen maken met hun poetische woorden. De muziekindustrie is een echte surival of the fittest test, en de beste zullen uiteindelijk wel de top bereiken. Ondertussen blijf ik de vechters steunen, en geniet ik met een glaasje cola en chips van de circus op tv. Want uiteindelijk kijken we deze talentenjachten immers om ons te kunnen vermaken, toch?