Swipen naar rechts, maar dan offline.

Gedachteloos scroll ik door mijn timeline. Geïrriteerd zet ik mijn geluid uit als de cursor één van de tientallen onnozele virals bereikt heeft, wat het filmpje automatisch doet afspelen. Ik lach kort om een RUMAG post. Aangekomen bij de wekelijkse klaagzang van die ene Facebookvriend verandert mijn lach in zuchtend nee geschud. Dan zie ik een post waarbij ik langer naar kijk. “… heeft zijn omslagfoto veranderd.” Het is maar een omslagfoto, een foto waarop jij slechts in de verte te zien bent. Toch staar ik er langer naar. Ik word geconfronteerd met jouw bestaan, wat wederom een reeks aan gedachten opwekt. Een klik naar je profiel. Even tussen je foto’s kijken. Heb je nog onlangs toegevoegde vrienden? Stop. Ik word boos op mezelf. Het is een kleine stap van sociaal media-addict naar social media-stalker. Ik ben opgegroeid met internet. Althans. Ik weet nog goed toen ik thuis eindelijk internet kreeg op de computer. Het eens in de zoveel tijd spelletje patience werd vervangen door dagelijkse tientallen spelletjes op funnygames.nl Spelletjes werden vervangen door social media, de hele wereld is nonstop online. Weemoedig denk ik wel eens naar hoe het zonder internet zou zijn. En ik ben pas 20, kun je nagaan. Terug naar mijn timeline, terug naar jouw profiel. Social media maakt het voor mij moeilijk om je los te laten. Ik weiger apps te gebruiken om je niet in meer in mijn hoofd binnen te laten. Ontvrienden ben ik te trots voor. Uitloggen is misschien de enige optie. Afkicken van het continu online willen zijn, afkicken van het alsmaar willen weten wat er gaande is. Meer leven in het hier en nu. Meer het toen en daar van me af zetten en erop vertrouwen dat dat wat belangrijk is wel naar me toekomt. Misschien komt er wel een nieuwe jij voorbij. De nieuwe jij gaat in ieder geval niet via Tinder ontdekt worden, maar in de offline-wereld. *Rechtermuisknop naar het kruisje rechtsbovenin*