Piet

Ik ben geboren in de jaren ’90, waarmee je kan zeggen dat ik net kom kijken ja. En sinds ik ‘volwassen’ ben en volgens de wet mag stemmen, besef ik mij steeds meer in wat voor gek land we eigenlijk leven. We gunnen het licht in elkaars ogen niet meer, lijkt wel.

Ik dacht altijd dat wij Nederlanders in het leukste, gezelligste, gekste land woonden wat er was, waar iedereen een beetje kon doen wat hij of zij wilde en dat we elkaar in onze waarde laten. Dat ze op een paar vierkante meter een paar huisjes hadden gebouwd waar zowel CousCous als Roti als Hutspot gemaakt kon worden en dat we dat van elkaar konden waarderen. Dat we de buren groette als we ze tegen kwamen op straat en dat iedereen gewoon kon leven. Iedereen zei wat hij of zij dacht, maar dacht er wel over na of dit kwetsend kon zijn voor de ander. We accepteerden elkaars mening, zelfs al waren we het er niet altijd mee eens. We zorgden voor elkaar, als we het zelf niet meer konden. En al ziet de Heer alles, de buurvrouw zag meer. We lette op elkaar, we waren er voor elkaar. Dat is nu wel anders.

We zien onszelf graag als ‘mensenmens’, maar ik zie er bar weinig, echte mensenenmensen. Groet nu maar eens iemand op straat – grote kans dat er een wenkbrauw wordt opgetrokken met een blik of je wel helemaal lekker bij je hoofd bent. We kloppen niet meer bij de buurvrouw voor een kopje suiker (als we uberhaubt al weten wie de buurvrouw is) en we houden al helemaal geen rekening meer met of onze mening kwetsend kan zijn. Met social media als onze spreekbuis, gooien we onze ongezouten mening de wereld in, zonder nadenken, zonder twijfel.

Wat is er gebeurd met leven en laten leven? Rekening houden met elkaar? Beetje zorgen voor elkaar? Jij beetje op je tenen getrapt om Zwarte Piet? Nou dan maken we hem toch wat minder zwart, lekker belangrijk. Het gaat allemaal om een kinderfeest. Een KINDER-FEEST. Kinderen zijn de meest flexibele mensen – want die kun je nog alles leren en wijs maken. Maar alleen omdat er een groot aantal is dat zijn poot stijf moet houden ‘want traditie’ staat ieder jaar het hele land in rep en roer over die achterlijke Zwarte Pietendiscussie.

En ik ben het zo ondertussen zat. Met je Piet.