Oh dennenboom

De stad raakt iedere dag meer en meer feestelijk verlicht, kerst 2015. De gemeente heeft zijn best gedaan om een mooie kerstsfeer te creëeren op straat en ook achter steeds meer vensters fonkelt en knipoogt de kerstverlichting me vriendelijk toe. Kerstliedjes, veelal oude, bekende nummers, zweven door de straten. Ik neurie onbewust met ze mee, jingle bells, jingle bells, jingle all the way… Wanneer de mens in staat zou zijn het spontaan te laten sneeuwen, zouden de eerste vlokken zeker al gevallen zijn. Een witte kerst, het totaal plaatje, voor velen van ons. En graag nog enkele, met wat sterren bevroren ruiten, net zoals vroeger, toen we onze huizen nog niet dag en nacht met centrale verwarming lekker op temperatuur konden houden. Oh ja, als we toch bezig zijn, lange ijspegels, die van een dakrand, laag naar beneden hangen, en overdag in een langzaam ritme hun waterdruppels op de grond laten glijden. Niet even er aan likken, dat doet flink pijn aan je tong, herinner ik me nog.

Uit de losse pols
illustreert koning winter
een ijzig koud raam

Mijn gedachten dwalen af naar kerst in de jaren 80 van de vorige eeuw. Na een copieus familiediner, wilden we, jong en oud, even de benen strekken. Buiten was alles met een prachtig wit winterkleed bedekt, ook toen al eerder uitzondering dan regel, een witte kerst. Een ritje naar het bos zat er wel in, de wegen waren al weer in alle vroegte schoon geveegd. In het bos verwelkomden de dennenbomen ons, zwaar doorhangend onder het gewicht van de sneeuw. Een adembenemend schouwspel. Zelfs de kleinsten waren er van onder de indruk. ‘Wat veel ohdennenbomen’ riep een van hen enthousiast uit. Deze herinnering doet me glimlachen. Winterse taferelen, wie houdt er niet van?

IJzige koude
doet een winterkoninkje
helemaal smelten