Nadenkgeld voor de columnist

Columnisten die in de Metro schrijven krijgen voortaan meer geld voor het schrijven van tendentieuze stukken. Althans, dat is de conclusie die ik trek uit de column van Luuk Koelman van 17 december. De heer Koelman is het niet eens met het gezamenlijk initiatief van het Radboud UMC en de zorgverzekeraar VGZ: meer tijd voor artsen om met patiënten te praten, wat hopelijk resulteert in een daling van het aantal operaties.
De heer Koelman vertaalt dit als “minder zorg” en komt vervolgens met een pakkend geschreven doemverhaal over zielige oude dametjes die met zijdezachte hand gedwongen worden hun dood lijdzaam te ondergaan, “…want de behandeling is erg duur met slechts 40% slagingskans. Oh en hadden we de korting voor uw kinderen al vermeld?”.
We leven hier niet in de United States of Assholery. Dit hellende vlak wat u omschrijft helt naar mijn idee een goede kant op. De kant van meer tijd per patiënt. De kant van minder onnodige behandelingen. De kant van zorguitgaven die zoveel mogelijk binnen de perken gehouden worden, zodat de unieke verzorgingsstaat in ons land intact blijft. Ik schets voor u een alternatief scenario.
We schrijven 2019: één arts zit ontspannen tegenover een 55-jarige patiënt met obesitas. De patiënt wil graag een maagverkleining. “Heerlijk, 20 minuten de tijd in plaats van 10!” denkt de arts nog. “Weet u meneer: een maagverkleining brengt veel risico’s met zich mee. Het is een zware operatie, u moet volledig verdoofd worden en u zult uw leven lang anders moeten eten en extra vitaminen moeten slikken. Uw obesitas is zeker een probleem, maar dit is heel goed aan te pakken door veranderingen in uw levensstijl en hulp met uw dieet. Laten we daarmee beginnen.” De patiënt is even van zijn stuk gebracht, maar stelt een flink aantal vragen, welke de arts beantwoordt; tijd genoeg immers. Na een goed gesprek besluit de patiënt om van de operatie af te zien, de risico’s en alternatieven zijn hem nu duidelijker. Over 3 maanden nog eens een afspraak bij dezelfde arts.
In een andere kamer krijgt een 81-jarige dame met borstkanker te horen dat ze nog fit genoeg is voor behandeling. De genezingskans is klein, maar de behandeling is levensverlengend. Gelukkig is er nu meer ruimte in de zorg door de afname in onnodige behandelingen.
En wie weet is er zelfs nog wat geld over voor columnisten, als stimulans om na te denken.