Naar de tandarts

Oke, ik geef het toe. Ik ben bang voor de tandarts. Parachute springen, gefrituurde sprinkhanen eten, autoracen, met krokodillen worstelen, allemaal prima! Maar naar de tandarts? Nee dankje!

De tandarts die mijn jeugd zo bepaalde was verschrikkelijk. Een oudere vrouw met heksengezicht, wiens neus door haar mondkapje alleen maar meer op die van een boos sprookjesmonster leek, heeft menig nachtmerrie van mij gedomineerd. Mijn ouders vertelde mij op een gegeven moment ook niet meer van te voren waar wij naartoe gingen.

Een ellenlange autorit naar een plek in een donker sprookjesbos. Waar mij de moed al in de schoenen zonk bij het vertrekken. Om daar in de wachtkamer van het peperkoekenhuisje aan te komen, waar een zekere ziekenhuislucht hing. Twee andere nerveuze kinderen zaten al binnen. Om mijzelf enigszins af te leiden van de aanstaande marteling bladerde ik dan voor de zoveelste keer door een versleten Donald Duck. Mijn jongere zusjes zaten dan op de grond en probeerde zich te vermaken met drie duplo blokjes en een telraam.

"Familie Galama?". Nog steeds krijg ik ijzige rillingen van die stem als ik eraan terug denk. “zo, jij bent gegroeid!” zei ze dan geniepig om mij op mijn gemak te stellen. Toch liet ik mij niet afleiden van haar besteklade vol met het gereedschap van mijn nachtmerries. “ga zitten” zei ze. Zo een mooie hightech stoel maar zo hard als beton. voordat ik zat had ik de schijnwerper al in mijn gezicht zodat ik volledig blind was. Om vervolgens met twee stuks ijzer in mijn mond de vraag te moeten beantwoorden: ‘hoe het op school ging?’.

Voordat zij begon te schrapen met haar mini-schoffel ging ze dan eerst mijn tandvlees checken. Dit hield in dat zij met een ijzeren pin in mijn tandvlees prikte, tot bloedens toe, en dan met glimlach vroeg: “doet dat pijn?”. Wat denk je zelf Cruella?!? Waarna zij afkeurend keek.

Als ik dan eindelijk klaar was en met niets behalve wat emotionele schade de stoel mocht verlaten vroeg de duivelachtige vrouw of ik een cadeautje uit wilde zoeken. Met gemaakte glimlach en het bloed nog in mijn mond zocht ik dan een plastic kindersuprise-gevalletje uit. Die hield het dan net vol tot in de auto en was meestal stuk voor we weer op de snelweg waren.

Zelf ben ik ook niet zo gek op kinderen maar naar mijn tandarts gaan is mij toch iets te cru. Dat gun ik zelfs de ergste lastpakken niet.