Een reminder aan PTSS

Ik ben jaloers op de mensen die vrede hebben. Vrede met henzelf, vrede met hun omgeving. Vooral dat eerste heb ik al een tijdje niet meer. Die heb ik verloren op die ene dag dat ik mijzelf niet leek te zijn.
Leven met PTSS is niet prettig. Het heeft me veranderd als mens. Of dat nu is gekomen door continue slaaptekort of door de ongeplande stressaanvallen. Het heeft me veranderd. Vroeger was ik sociaal betrokken en actief, nu meer geïsoleerd en sceptisch naar alles en iedereen. Alles wat vreemd is, is voor mij bijna altijd per definitie onbetrouwbaar. En natuurlijk weet ik dat dat niet de juiste manier van beschouwen is, maar toch.
Het ergst zijn de stressaanvallen in de nacht wanneer ik het liefst in slaap zou willen vallen. Flashbacks naar die gebeurtenis die ik het liefst achterwege laat. De adrenaline die ik door mijn lijf voel gieren, die mijn hart zodanig doet bonken dat ik er bang van word. Ik voel me misselijk. Misselijk van de gebeurtenis, maar ook van de adrenaline en moeheid tegelijk. Ik voel me vies van het kleffe zweet. Confronterende gedachten. Het is 3 uur ‘s nachts.
De dag erna heb ik college. Ik hoop niet weer die persoon, die mij dit aangedaan heeft, onderweg tegen te komen. Wanneer ik hem zie volgt er direct een stressaanval. Een stressaanval zo sterk dat het mijn hele dag verpest. Iedere dag moet ik scherp blijven. Hij mag mij niet zien, ik wil hem niet zien. Paranoia. Verlies-verlies situatie.
En ontlopen is lastig, vooral omdat ik in dezelfde stad woon als hem. Verhuizen wil ik niet. Ik wil niet de stad achter mij laten waar ik ook zo veel vreugde in mee heb gemaakt. Al helemaal niet omwille van een ontspoort persoon. Ik vraag me telkens af of ik daardoor sterk ben of juist idioot.
Studeren is ook niet meer zo vanzelfsprekend. Ik lijk net een zeef. Wat ik lees houd ik niet vast. Frequent verspringen mijn gedachten. Emoties winnen het van het geheugen. Dit jaar is een ramp.

Ik ben moe. Moe, maar alert tegelijk. Mijn familie heeft uiteraard vermoedens, maar weten het niet. Ik ben mijzelf niet meer, maar probeer dit uiteraard niet te laten blijken. Maar of ik het nu wil of niet: mijn sociale vaardigheden hebben er onder te lijden en dat valt op.
Gezond zijn heb je niet door, pas wanneer je gezondheid verliest snap je wat je kwijt bent geraakt. Of dat nu door lichamelijk of geestelijk letsel is. Ik heb een wond die naar mijn gevoel nooit zal helen, die iedere dag opnieuw open wordt gehaald. Dit is een reminder aan PTSS.