Dikbil Krokodil (deel 5)

De krokodil vond het maar een raar verhaal. Het was natuurlijk lief van deze man om zich zorgen te maken over deze twee mensen, maar hij sprak erover alsof ze beroemd waren en Pepijn kende ze niet. De manier waarop deze man over hen praatte, kon Pepijn zich ook niet voorstellen dat ze beroemd zouden zijn. Hij vond ze eerlijk gezegd maar zeurpieten. En dan die geitenneukers! Dat is toch je reinste onzin! Pepijn voelde zich, als homoseksuele krokodil, toch wel een beetje aangesproken dat hij zo neerbuigend sprak over die mensen. Iedereen zou seksuele vrijheid moeten hebben en deze uitspraken gingen lijnrecht in tegen zijn eigen wens om samen te kunnen zijn met zijn menselijke idool. En om eerlijk te zijn, dacht Pepijn dat de enige die hier dingen opblaast, deze gekke man met uitgroei is. Grenzen sluiten de enige optie tegen zoofielen? Dat zou meer schade aanrichten aan de nationale economie dan dat het veel uit zou maken in die intersoortelijke relaties.
Goden zij dank, eindelijk na 10 uur en 14 minuten kwamen ze aan bij de bushalte in Hollywood. Pepijn kwam de bus uit en de man, nog steeds met die pen in zijn neus, zei dat hij “wel een goeie was, ook al ben je groen”. De behoefte om hard te gaan piepen kwam weer op maar hij werd al snel afgeleid door de vraag hoe hij nu verder moest om zo snel mogelijk in Drake’s armen te kunnen vallen (en zijn bil op diens schoot te kunnen laten vallen). Daar had hij tot op dat moment nog niet aan gedacht.
Hij vroeg aan de buschauffeur of hij misschien wist waar Drake woonde. “Kanker op.” “Waar is dat?” “Moet je een stomp hebben, tyfusbeest?!” Pepijn begon steeds minder van mensen te snappen. Zou Drake ook zo raar zijn? Misschien zou het op internet staan. HET INTERNET! Daar zou waarschijnlijk wel te vinden zijn wat Drake’s adres was! Als Scarlett Johansson’s borsten erop te vinden waren, dan zou dit vast en zeker ook te vinden zijn! Pepijn haastte zich naar een internetcafe, at de medewerker op (hij had nog steeds geen geld en die oplossing had de vorige keer ook gewerkt. Ook al ging het deze keer maar om 2 dollar per uur. Maar Pepijn had weer honger gekregen, dus dat moest ook meegenomen worden in het verhaal, vond hij) en ging zoeken. Typen bleek best lastig te zijn als je poten uit de zijkant van je lichaam steken en je hoofd bovendien 8x zo lang is als je arm. Maar uiteindelijk had hij het gevonden: Aubrey Drake Graham, een Joods-Canadese high school drop out, woonde in Calabasas. 2,5 Uur van waar Pepijn nu was.