Dikbil Krokodil (deel 3)

“NO, NOT DE MUGGEN! MAMA NOT DE MUGGEN!” Bill begon hysterisch te huilen, het snot druipend uit zijn neus en grote krokodillentranen over zijn wangen. Hij greep zijn knieen vast zodat hij in foetushouding begon te drijven. “Nu is mijn kans”, dacht Pepijn en hij gaf met zijn dikke bil een harde duw tegen het trieste hoopje drijvende Bill zodat hij met een enorme vaart wegdreef, alleen een echo nalatend: “giggityyy”. Pepijn was ondertussen klaarwakker geworden en zag bovendien dat het al licht werd. Hij moest maar weer op weg gaan. Hij wachtte nog even tot de eerste zonnestralen hem genoeg had opgewarmd en probeerde zijn honger te stillen met een dooie vis die langsdreef. “Gadverdamme, ik snap niet wat krokodillen of Japanners hieraan vinden”. Zelf was hij opgevoed op een streng dieet van gluten en verwijten, omdat zijn moeder (destijds nog slecht horend) de hipsteradviezen niet goed had verstaan. Maar door de liefde die hij sinds gisteren voelde voor de gevoelige rapper Drake was er een rebellie in Pepijn opgekomen waardoor hij tegen zijn moeder en haar regels in wilde gaan. Niet meer gluten! Niet meer haar teennagels knippen! Niet meer doen alsof hij onderdeel was van het meubilair, elke keer dat zijn moeder een krokodil meenam naar huis!
Maar die vis? Dat werd hem niet. Hij moest dus onderweg ook op zoek naar iets te eten. Een buffel. Of toch gluten. Maar waar vond hij die dingen? Hij begon te lopen (hij haatte lopen nu echt, na nog geen 24 uur) en beet af en toe in dingen om te kijken of het eetbaar en lekker was. Maar zowel het hekje, de plastic reiger, de autoband als het pakketje dat naast een brievenbus lag smaakten niet naar meer. Alle levende wezens waar hij het op gemunt had waren al lang en breed weg tegen de tijd dat hij ze wilde bijten. Een anderhalve meter lange krokodil die hardop zeurend zo’n 2 kilometer per uur over de weg schraapt is immers niet makkelijk te missen voor prooidieren. Terwijl hij de UPS-sticker uit zijn gebit pulkte, kwam hij erachter dat hij een woonwijk binnen was gewaggeld. “Ik ben het helemaal zat, dat lopen en de honger.” Maar wat dan? Toen zag hij het: een bordje buiten een winkel met daarop in een goedkoop font en primaire kleuren de tekst ‘NAAR HOLLYWOOD VOOR MAAR 99 DOLLAR’.