De vergeten mishandeling

Vaak wordt er gesproken over het vergeten kind, eigenlijk past de titel de vergeten mishandeling hier heel mooi bij. Als ik aan vergeten mishandeling denk, dan denk ik aan moeders die hun kind opzettelijk ziek maken. Munchausen by proxy. Deze vorm van kindermishandeling, waarbij kinderen onterecht worden opgenomen in ziekenhuizen, behandeling krijgen via infusen, in een rolstoel terecht komen etc, wordt vaak vergeten of gezien. Ik ben zo’n kind dat zestien jaar lang niet gezien werd, tot die ene dag waarop een dappere arts wel bij mijn zus en mij aan de bel trok. Bij mishandeling denken we vaak aan fysiek geweld of seksueel misbruik. Wie denkt er aan het kind met onverklaarbare aandoeningen en vele ziekhuizen opnames, terwijl er geen bewijzelijke feiten zijn voor deze aandoeningen? De vergeten mishandeling. Tijdens een congres over munchausen by proxy kwam naar voren dat velen verpleegkundigen of artsen het nog even wil aanzien – lees 6 maanden aankijken- als ze vermoedens hebben van. In die zes maanden kan het kind al minstens 4 ziekenhuisopnames hebben gehad en 13 medicijnen geslikt hebben per dag. Er wordt veel te gemakkelijk gedacht. Ook schrok ik me het lam, toen ik hoorde in een gesprek met een verpleegkundige, dat zij nog nooit gehoord had van munchausen by proxy. Elke vorm van mishandeling krijgen ze in hun opleiding, maar deze wordt vergeten. De vergeten mishbandeling. Tijdens diagnose gezocht, een progamma op televisie, dacht ik vaak: dit kan een slachttoffer zijn. Er is niemand van de artsen die ooit een oplettende blik had of dapper genoeg was om hier aan te denken, terwijl dit wel zou moeten. Het idee dat er nog zoveel kinderen opzettelijk ziek gemaakt worden en niet uit deze situatie kunnen komen, maakt me misselijk en bang. Laten we alsjeblieft wat dapperder zijn met zijn allen en deze vorm van mishandeling niet vergeten. De vergeten mishandeling.