De Top 2000

Nostalgie is een van de vele guilty pleasures die bij december horen. Daarom wordt de rij voor het Top 2000 Café elk jaar langer. Ik luister af en toe een uurtje thuis. Een biertje en een pak tissues binnen handbereik. Oude hits roepen weggeborgen herinneringen op als een fotoalbum. Gelukkig hebben we de liedjes nog. Beelden, geuren en gevoelens van lang geleden komen weer boven.

Net als vroeger weer even met Paradise By The Dashboardlight van Meat Loaf meebrullen. Het verhaal over de jongen en het meisje die elkaar in de auto vurig liefhebben in het ritme van het radio verslag van een honkbal wedstrijd. In mijn tienertijd stonden we in de discotheek naar elkaar te schreeuwen alsof we zelf in de beroemde videoclip speelden, met een flesje bier als microfoon. Er komen nog meer beelden uit mijn tienertijd boven bij The River van Bruce Springsteen. Over de jongen die met zijn Mary in de auto van zijn broer naar de rivier is gereden voor dat ene hoogtepunt gevolgd door een leven van dieptepunten. Nu een prachtige tekst, toen vooral een aanleiding om op een feestje in het donker te schuifelen.

We Are The Champions van Queen brengt mij terug naar de tijden dat mijn club wél prijzen pakte. Helaas alweer lang geleden. De laatste jaren wordt vooral Bloed, Zweet & Tranen van André Hazes gezongen.

Overledenen kunnen oppervlakkige hitjes voor altijd een beklemmende betekenis geven. Elton John schreef Candle In The Wind voor Marilyn Monroe, maar inmiddels denkt iedereen bij deze tranentrekker aan de begrafenis van Prinses Diana. Zelf denk ik bij Morning Has Broken van Cat Stevens even aan mijn moeder.

Fortunate Son van Creedence Clearwater Revival zal voor eeuwig verbonden blijven met de Vietnamoorlog. Voor mij gelukkig alleen een herinnering aan de bioscoop en de smaak van een cornetto. Terwijl Robin Williams op het filmdoek "Good Morning Vietnam!!" schreeuwde vroeg ik mij zenuwachtig af of het te vroeg was om mijn date te zoenen. Het was het juiste moment; ze is nog steeds mijn nummer 1.

Omdat niet genoeg mensen het zinnetje “And no religion too” uit John Lennon’s Imagine willen meezingen, heeft dat nummer in Parijs een nieuwe lading gekregen. Niet voor de laatste keer vrees ik. Religieus geweld herhaalt zich als een plaat waarin de naald blijft hangen.