De terugkeer van de grote dromen

Frans Timmermans zei bij DWDD dat wij er als samenleving niet in slagen om jongeren te laten dromen. Tenminste, niet zo goed als IS dat bij zijn doelgroep doet. IS komt met een dromenland waarin geen compromissen nodig zijn. Waar samen-leven eigenlijk overbodig is gemaakt. Waar de uitverkorenen hun puurheid herwinnen, die ze zijn verloren in hun verwarrende jeugd tussen de waarden van de Verlichting en religieuze zero tolerance.

Kansarme jongeren grijpen zo’n verhaal met twee handen aan. Dit gebeurt in het Brusselse Molenbeek, in Saint Denis bij Parijs, en als we niet uitkijken ook in Nederlandse probleemwijken. In hun naïviteit beseffen ze niet dat ze tot instrumenten van het Kwaad worden gemaakt.

We moeten het kwaad, en niet deze jongeren uitroeien. We moeten het gevaar van radicalisering tegengaan. Iedere generatie opnieuw. We moeten naar de middelen kijken die haatpredikers in staat stellen om zoveel jongeren te radicaliseren. In een wijk als Molenbeek kunnen jongeren volledig monocultureel opgroeien, zonder ooit iemand aan zelfkritiek te horen doen. Ze zullen dan zelf ook niet de hand in eigen boezem steken maar klakkeloos de haatimam van de dag napraten, met alle gevolgen van dien.

Ik ben het met Afshin Ellian eens wanneer hij in Elsevier stelt dat we het salafisme, die tot geweld bereide tak van de islam, moeten verbieden. We moeten duidelijk maken dat we in een open samenleving grenzen stellen aan bekeringsdrift. Laat die salafisten maar op een zeepkist schreeuwen, naast oerhollandse religieuze fanaten. Laat ze pamfletten uitdelen met schitterende kalligrafie of beweren dat je niet in de hemel komt als je een frikadel eet en je voeten niet vijf keer per dag wast. Maar zet ze in een gesloten inrichting wanneer ze in hun bekeringsijver onwettige middelen preken, heiligen of inzetten.

Ondertussen moeten wij met z’n allen werken aan de Droom die we de met radicalisering bedreigde jongeren kunnen bieden. Het is belangrijk dat ze een droom durven dromen die niet in strijd is met onze grondwet. Dat is niet de American Dream, want die heeft zijn langste tijd gehad. De jeugdwerkloosheid is structureel en Melkertbaantjes werken alleen averechts. Jongeren moeten iets kunnen doen dat ze als zinvol ervaren, iets waar ze helemaal voor gaan.

Hoe bereik je die jongeren? Hiphop, parcours, theater, poëzie op scholen. Maar daar heeft de politiek geen geld voor. Bombarderen is de waan van de dag en het is beter voor de staatskas.