De feiten op een rij; vandaag doe ik het anders

Vandaag begin ik de dag anders. Oké, wel met een kop koffie van de coffee bar beneden in het hotel waar ik verblijf. En de gebruikelijke Tony Chocolonely rechts van het donkerblauwe kopje.

Nee, vandaag ga ik de dag anders beleven dan andere dagen. Mijn cappuccino. Het is geen zware, luchtige, sterk geurende of slappe cappuccino. Nee, het is een cappuccino met latte-art, een hartje, wit schuim met een chocolaatje.
Vandaag ga ik opschrijven wat ik zie. Slechts de harde feiten krijgen grip op mijn papier. Waarom? Omdat we al te veel de werkelijkheid verdraaien, omdat we al te veel oordelen, onze mening op de voorgrond plaatsen en van de daken schreeuwen, omdat we ons niet gehoord voelen. En het gekke is, terwijl ik dit schrijf, hoor ik u hardop oordelen.

Of de koffie smaakt doet er dus even niet toe, want dat is bij een ieder anders. Of ik het meisje met haar rossige haar achter de bar aardig vind? Doet er niet toe. Of ik lekker zit? Ach, het kan altijd beter, maar het doet er even niet toe.

Ik zie een rode Opel voorbij rijden, een elektrische taxi, een rokende man met grijs haar, overal is kerstverlichting en mijn cappuccino is op. Feiten. Saai? Misschien, maar het is de waarheid en veel mensen spreken die niet.

Het meisje tegenover mij zit aan een grote houten tafel. Ze heeft een zwarte laptop, een witte muis, ze heeft lang haar, bruin haar, en draagt een zwart-witte trui. Ze heeft een witte Samsung in haar linkerhand, de muis in haar rechterhand.

Ik bestel een volgend kopje koffie. Geen cappuccino meer voor mij. ‘Was het lekker?’, vraagt het rossige meisje met een neuspiercing vanachter de bar. ‘Ja, heerlijk’, lieg ik.