Collectant

Als ik zit te eten. Als ik op de wc zit. Als ik onder de douche sta. Altijd als het even niet uitkomt, wordt er gebeld. Aan de deur of op mijn telefoon. Erg onhandig. Maar het wordt pas echt vervelend als ik mij onnodig moet haasten omdat de commerciële bedelaars van Oxxio of Ziggo weer aan mijn geldboom komen rammelen.
Voor collectanten aan de deur ben ik wat milder. Vrijwilligers die in weer en wind de huizen langsgaan om geld op te halen voor mensen die het minder hebben dan wij, daarvoor kan ik wel respect opbrengen. Helaas worden de collectebussen elk jaar lichter. Dat komt niet alleen doordat de vrijwilligers regelmatig worden overvallen door laffe dieven. Nee, mensen doen ’s avonds ook minder gemakkelijk de deur open. Bovendien hebben zij minder kleingeld in huis.
Ik had onlangs het tegenovergestelde probleem: een portemonnee vol munten. Dus wat was ik – ook al stond mijn verse prakkie te dampen op tafel – blij dat zich beneden aan de intercom een collectante meldde van de Hartstichting. Lozen dat kleingeld, dacht ik. Terwijl de vrouw de trappen beklom naar de derde verdieping, pakte ik mijn beurs, schudde snel het kleingeld eruit en ging verwachtingsvol bij de voordeur staan. Klaar om die collectebus even flink wat extra gewicht mee te geven.
Maar waar ik een vrijwilligster met een collectebus verwachtte, verscheen een dame met een iPad. Ofwel ‘zet hier uw naam en adres, vermeld daar even uw e-mailadres zodat we u eeuwig kunnen spammen, en dan onderaan nog even handtekening graag ’. “Oh wil je geen kleingeld?”, vroeg ik. “Nee, wij mogen niet meer met een collectebus over straat. Te gevaarlijk”, was het antwoord. Daar stond ik met al mijn klinkende ballast.
Die goeie ouwe collectant is dus gewoon een ordinaire fondsenwerver geworden. Maar ik wil helemaal niet eerst mijn hele handel en wandel moeten invullen om een paar euro te kunnen schenken. Ik wil gewoon als anonieme weldoener eenmalig wat contant geld geven. En dat die collectant dan tevreden denkt: zo, mijn bus voelt lekker zwaar, er hebben vanavond veel mensen iets over gehad voor een ander.
Ik wimpelde de vrouw aan de deur af en deed een nieuwe poging om aan mijn maaltijd te beginnen. Weer de deurbel. Dezelfde dame. “Mag ik hier misschien even plassen?” Kon ik toch nog even de weldoener uithangen.