Belg in Nederland: Directe Nederlanders?

DIRECTE NEDERLANDERS?

Op het gevaar af dat ik straks van mijn mama een boos telefoontje krijg, zeg ik: ja mama, ik rook. Geen nicotinejunkie maar af en toe, als de Belgische duvelkes rijkelijk hebben gevloeid en ik die ene blonde moordgriet niet alleen naar buiten wil zien gaan, durf ik mij wel eens aan een Marlboro light wagen.

Het gesprek gaat dan meestal als volgt: Hoi!. Hoi. Lekker he, zeg ik, af en toe een sigaretje. Ja hoor, maar jij bent niet van hier he? Ik hoor hier een Vlaams accent. Ja dat klopt, maar ik woon hier. OK, en waarom ben je hier komen wonen? Wel euh….lang verhaal. Vooral via werk. OK, en waar werk je? Wel, nu….Kom je hier wel eens vaker? Heb je kinderen? Ben je getrouwd? Nou, het zit zo….
Op nog geen minuut tijd kent deze dame mijn reden van emigratie, mijn sociale en persoonlijke status…..ik was verbaasd dat ze de kleur van mijn onderbroek nog niet moest weten. Of als ik kinky hobby’s zou hebben. Uit haar mondhoek blaast ze het laatste trekje van haar sigaretje uit, bekijkt me nog eens even goed van kop tot teen en wandelt weer het feestgedruis binnen.

Is dit nu welgemeende oprechtheid en interesse of hebben we hier te maken met de grootste culturele tegenstelling tussen Belgen en Nederlanders, namelijk: directheid in communicatie? Wat wel eens zo vaak wordt gezegd.

Nu ben ik iemand die vrij makkelijk is in de omgang is en wat dat betreft misschien zelfs een beetje a-typisch Belg. Maar toch heb ik er soms moeite mee; die killervragen, liggend in de hols van een geolied machinegeweer, klaar om op je afgevuurd worden.

Belgen daarentegen zouden eerder een waterpistooltje gebruiken. Eerst 5 minuten observeren om dan een immens persoonlijke vraag te stellen van bv. Hoe heet je?

Maar ach, uiteraard valt de opbouw van dit stukje helemaal in duigen, mocht de dame in kwestie werkelijk een oogje hebben op mij. Dan zeg ik: nou schat, bij jou of bij mij vanavond? Eat that, jij met je Hollandse directheid.