Wedstrijdje

De verschrikkelijke aanslagen in Parijs hebben niet alleen heel veel doden en gewonden veroorzaakt, maar ook veel discussies, reacties en steunbetuigingen. De wereld kleurt blauw, wit en rood voor Frankrijk.
Mensen bidden voor Parijs en houden een minuut stilte, een stilte uit ongeloof en verbijstering dat dit heeft kunnen gebeuren.
Nee, critici, natuurlijk raken we IS niet met kaarsjes, Franse vlaggen en peace-tekens.
Natuurlijk kunnen we terrorisme niet bestrijden met een symbool.
Maar het is belangrijk om te laten zien dat iedereen, moslims, joden, christenen, atheïsten of wie dan ook, deze daden tegen de mensheid veroordeelt, verafschuwt, en meeleeft met de getroffenen.
Op momenten van rouw doet je afkomst of je bedoeling er niet toe. Iedereen zou verenigd moeten zijn.
Toch zijn er mensen die het hier niet mee eens zijn. Overal op internet zie je berichten opduiken over andere aanslagen – en terecht. We mogen niet vergeten dat er vlak voor de aanslagen in Parijs ook vele slachtoffers zijn gevallen bij bomaanslagen in Beiroet en Bagdad.
Maar waarom moet het delen van dit soort berichten altijd gepaard gaan met een aanval? Een aanval op de media, die deze aanslagen zogenaamd ‘minder belangrijk’ vinden en expres niet laten zien.
Een aanval op betrokken mensen over de hele wereld, omdat zij hun profielfoto niet veranderen in de Libanese kleuren.
Waarom moet er wéér een kloof gecreëerd worden, een spanning, tussen het Westen dat zo geraakt is door terreur en het Midden-Oosten?
De cijfers vliegen je om de oren: het lijkt wel alsof mensen een wedstrijdje proberen te maken van terreurdaden over de hele wereld. Wat is het ergste? Libanon? Palestina? Parijs?
Het is geen wedstrijdje. Het is niet zo dat het Westen belangrijker is dan het Midden-Oosten.
De reden dat de wereld stil staat bij Parijs is omdat er in de glorieuze hoofdstad van Frankrijk, een vrij land, honderden burgers ruw van hun leven zijn beroofd. De reden dat Europeanen nu opschrikken, is omdat het (heel cliché, maar waar) nu echt dichtbij is.
Natuurlijk is eenieder zich bewust van de gruwelen in het Midden-Oosten, maar het is je moeilijk voor te stellen als het zo ver weg is. Nu het ook in Europa gebeurt, is de angst daar.
Dit is geen daad die is geframed en overdreven door westerse media. Het is een daad van monsters die ziekelijke ideeën willen verspreiden, ideeën die door geen enkele religie worden gesteund.
Laten we daar tegen strijden, in plaats van tegen de saamhorigheid.