Toppunt van tolerantie

In elk mens schuilt een masochist, in columnisten en Sinterklaasliefhebbers helemaal. Beide kunnen immers de roe verwachten. Waarom is het dan zo lastig om verdraagzaam te blijven als er klappen worden uitgedeeld of iemand jou persoonlijk de zwarte piet toespeelt?
Het is een dag na de Parijse aanslagen en zeer waarschijnlijk een dag voor de eerste Sinterklaasrellen in Nederland. Morgen komt de Goedheiligman uit Spanje weer het land binnen. Hij wel. Voor Hem en zijn boot met voormalige slaven zijn de grenzen niet gesloten maar verlegd.
Grenzen verleggen kun je zien als een noodzakelijk kwaad. Wij omarmen het principe. Wij zijn een vijftiental METRO Lezerscolumnisten, hier om te leren van een METRO Meesteres. Wij zijn onder andere een autist, een neger, een vluchteling, een stotteraar, een vrouw met okselhaar en een zeikerd met issues. Wij zijn een meerderheid van minderheden. Wij moeten wel. Zeker hier in Rotterdam, waar etnische, culturele, religieuze en sociale verschillen een sympathieke gemeenschap vormen.
Verdraagzaamheid vergt een open houding. Zeker als je de roe krijgt van een grootse minderheid die wel wat kritiek gewend is, ook om uit te delen. ‘Columnisten moeten daar tegen kunnen’, zegt Ebru Umar. Als Nederlandse vrouw van Turkse komaf begon ze haar schrijverscarrière bij Theo van Gogh. Een waardig aanvoerder dus, van dit team van schijnbaar afwijkende. Het voelt alsof ik Lady Gaga ontmoet.
Zet ze daarom haar hoed voor ons af? Uit respect. Uit begrip. Uit verbondenheid. Uit woorden van waarde waarvan de daden vaak ver te zoeken zijn. ‘Er is niets veranderd’, zegt ze, ‘ten opzichte van twaalf jaar geleden’. Ze is er verdrietig van en vraagt ons, ‘waarom wij in Godsnaam schrijven’. Het voelt alsof ik een martelaar ontmoet.
Een teddybeer in Sinterklaaskostuum en een nijlpaard in Zwartepietenpakje kijken me lachend aan vanachter Lady Gaga’s zetel. Ebru is hier niet alleen om kadootjes uit te delen. Zelfs in deze knusse masterclassruimte dringt de harde volwassen werkelijkheid het kwetsbare kinderlijke droomleven binnen. Het voelt alsof Sinterklaas echt niet meer bestaat.
Is dat erg? Is kritiek erg? Zijn aanslagen … ? Zijn goed-slecht vragen de belangrijkste die we ons kunnen stellen? Is er niet meer tussen roe en gard? Tussen hel en aarde? Wat lacht ons vanachter onze zetels van verdriet toe? Wie durft er in de lijdzame masochist te kruipen? Naar zichzelf te kijken? De ander te zien? Lerend te leven? Het voelt alsof ik antwoorden ontmoet.