Stel je niet zo aan

Elk jaar, rond deze tijd, staat mijn favoriete week weer voor de deur. Letterlijk, want het is weer tijd voor de diabetesfondscollecte. Daarbij hoort een heel mediacircus om zoveel mogelijk aandacht te genereren voor de ziekte. De ontwikkelingen van de afgelopen tien jaar komen voorbij, net zoals de BN’ers met diabetes en de kindjes die vertellen hoe erg deze ziekte hen wel niet raakt. Een voorbeeld is BN’er Gordon. Hij strijdt naar eigen zeggen elke dag om met de ziekte om te gaan, maar heeft leren leven met deze, volgens hem, onderschatte ziekte.
In mijn ogen is dit verschrikkelijke aanstellerij. Als je een korte blik werpt op de lijst met chronische ziektes, zou je bijna blij zijn dat je deze te pakken hebt. Ik hoop dan ook dat hij dit alleen zegt om meer donateurs aan te trekken, niet omdat hij zichzelf zo zielig vindt. Ook hoop ik dat de kinderen in de reclames helemaal geen diabetes hebben, maar slechts last van Oost-Indische aanstelleritis, zodat ze later in GTST kunnen spelen. Als zij er namelijk echt zo erg mee zitten, denk ik dat hun levensstandaard nu al onnodig is aangetast.
Sorry, misschien had ik mij voor moeten stellen. Mijn naam kunnen jullie vinden, dat ik vanaf mijn derde diabetes type 1 heb niet. Ik schrijf deze column vanuit Canada, waar ik een seizoen hard werk en snowboard terwijl ik ook economie studeer aan de UvA. Kan dat allemaal met diabetes? Ja, dat kan allemaal.
Mijn ouders hebben altijd hun best gedaan het belangrijkste voor te laten gaan: mijn levensstandaard. De eerste kinderarts was het hier niet mee eens, de tweede wel. Met zelfgeschreven liedjes voor ik insuline moest spuiten, beloningssystemen voor het bloedsuiker prikken en nachtelijke picknicks op bed als ik laag zat, gaven mijn ouders mij een bijna blij gevoel diabetes te hebben. Omdat andere ouders mij niet op verjaardagspartijtjes wilden hebben, maakte mijn vader elke vrijdag tijd vrij om pannenkoeken te bakken. Dit en een informatiefoldertje liet de ouders zien dat ook ik gewoon pannenkoeken met extra stroop kon eten en veilig naar het feestje kon komen.
Ik ben nu 21. Afgezien van mijn eigen risico dat ik elk jaar afschrijf, heb ik er niet veel last van. Ik hoop dan ook dat er meer onderzoek gedaan kan worden naar transplantaties en stamcellen in het algemeen, zodat er meerdere ziektes baat bij hebben. Voor patiënten als Gordon is misschien een remedie tegen zelfmedelijden een uitkomst. Helaas is hier nog geen spuit voor.