Spectre

Op het moment dat de openingsscène aanving, mocht je nog liggen te pitten, wakker was je meteen! Dat een goed begin vaak al het halve werk is, was de Britten blijkbaar ook bekend. Een openingsscène die al meer geld heeft gekost dan wat ik in mijn gehele leven ga verdienen.
Toen James na tweeënhalfuur overtuigend wegreed in zijn Bondmobiel, de Aston Martin DB5, was ik wat beduusd.
De 300 miljoen dollar bleken enkel in de uiterst spectaculaire actiescènes van de film te zijn gestopt, het verhaal was zeer pover. De treinknokpartijen en explosies waren werkelijk geweldig en deden mij genieten van een ware actiefilm. Het verhaal had ik echter voor vijf tientjes nog beter kunnen bedenken dan wat er ons nu werd voorgeschoteld. Het leek wel een romantische komedies zo clicherend dat het was. Het is dat de actie mij deed trillen op mijn stoel, wat natuurlijk ook een beetje te danken is aan de bioscoopsfeer met geluid op standje honderdtachtig en een scherm dat driehonderd keer zo groot is als mijn eigen televisie, maar ach!
Hoewel Christoph Waltz uitblonk in perfectie, kwam zijn personage wel erg matig tot stand. Als overkoepelende baas van eerdere Bondopponenten, als Silva en Le Chiffre, was dat wel erg makkelijk gezocht. En het einde? Tja. Ik snap dat het door M eerder benoemde ‘It’s also a license not to kill’ zo goed tot zijn recht kwam, de romcom-waarde schoot zo echter wel met menig punt omhoog. Hij koos voor het meisje dat bij nader inzien de titel Bondgirl had moeten dragen. Léa Seydoux was de vrouw die de gehele film aan de zijde van James meestreed tegen het kwaad. Helaas kwam de aangeschreven Bonddame, de elegante Monica Bellucci, slechts in twee scènes voor. Twee scènes die meer passie, klasse en Bondwaarde hadden dan al Léa’s scènes bij elkaar.
Op het matige verhaal na, waren de knallende actiescènes en explosies, de humor van Q, de classy uitstraling van Daniel Craig, en de genadeloze oog-uitduw-scène van de breedgeschouderde Amerikaanse sloopkogel, top! Iets wat overigens niet lekker was voor de zwakke magen onder de Bondliefhebbers. Maar dat geheel terzijde.
Tot slot: ‘Writing’s On The Wall’ was helemaal zo slecht nog niet! Na die spetterende opening was een mooi nummer volledig op zijn plaats. Hoewel dit bij DWDD nog hevig werd gebagatelliseerd, was hier echter niks van waar.
En je kan zeggen van het verhaal wat je wilt, de acteerkunsten, camerawerk en heerlijke actiescènes maakten de eretitel ‘beste Bond ooit’ volledig op zijn plek.