Rondje cultuur

"Stonden die bewakers er altijd al?" Vraagt een van mijn vriendinnen afkeurend. We zijn in Cinerama, bij het Arab camera festival, de avond voor de aanslagen in Parijs. Radio Rijnmond vraagt waarom ik hier ben? Tip van mijn Arabische collega. Wat ik van de film verwacht? Warmte, authenticiteit, humor. Ik slikte "mooie mannen" nog net in, maar die had ik op de trailer wel gezien.

Een heerlijk openingsavondje: muziek, hapjes, bobo’s en een geweldige film. Een Syriër, een Egyptenaar en een Saoedi op een "sentimental journey" ter nagedachtenis aan hun vierde boezemvriend die omkwam bij een bombardement in Beiroet. Onderweg proberen ze twee meisjes te versieren, tot ze erachter komen dat die uit Israël komen: de Egyptenaar springt van schrik een meter opzij. Moslims en Joden: fijn dat een film daarover zo lichtvoetig kan berichten.

Vrijdag de dertiende wordt de wereld opgeschrikt door de verschrikkelijke aanslagen in Parijs. Een willekeurig concert in een willekeurig theater met willekeurige bezoekers. Verschillende wereldleiders geven aan "in oorlog" te zijn. Mijn zoon oppert dat wij in de Noordzee springen en naar Engeland zwemmen als hier een aanslag wordt gepleegd. Zelf denk ik dat zij voorlopig de Eiffeltoren niet gaan zien.

Zaterdag staat een Pakistaan met lange baard voor onze deur, mijn moeder is op bezoek en heeft al opengedaan. Maar als de man vraagt of hij even naar het toilet mag, doet mijn moeder de deur dicht. Mannen die zich opsluiten in toiletten, daar zijn wij in Rotterdam niet zo dol op. Ze vertelt mij het vreemde voorval. Ik moet hard lachen: het was onze tennisleraar, en op de tennisbaan zijn geen toiletten. Onze volledig geïntegreerde tennisleraar die met zijn gezin in Den Haag woont, heeft steeds meer last van zijn uiterlijk. In Wassenaar willen ze hem zelfs niet meer als leraar.

Komende vrijdag naar het De la Mar theater: een willekeurige voorstelling in een willekeurige stad. Maar is dat nog veilig? In Parijs niet, en de stad loopt over van soldaten, politieagenten en bewakers. Mijn moeder is waakzaam, Rutte is in oorlog, en mijn zoon heeft een vluchtplan. Placido Domingo laat zijn orkest in New York de Marseillaise spelen, Madonna zingt Edith Piaf, de Erasmusbrug toont de tricolore. Iedereen is getroffen. Wat is er gebeurd met de waarden van de Franse republiek? Voelen wij ons nog vrij? Gelijk? En hoe staat het met het broederschap?

Vrijdag zal ik voor de bewaker bij de deur een diepe buiging maken: welkom!