Retro rituelen

Eigenlijk ben ik veel katholieker dan ik wil toegeven. Jaren geleden heb ik me demonstratief laten uitschrijven als katholiek. Ik was zo boos op hun standpunt over gescheiden mensen en homoseksuelen dat ik op geen enkele manier meer wilde worden geassocieerd met die club.
Als kind van een van huis uit protestante moeder en een katholieke vader was praten over het geloof een wezenlijk onderdeel van mijn opvoeding. Nog steeds ben ik erg trots op hen beiden die in de jaren zeventig de draai maakten van braaf naar kritisch christen. De basisbeweging, en later de bijbelcursus, de demonstraties: ze lieten hun nieuwe geluid horen op een manier waartegen ik me eigenlijk niet meer kon afzetten.

In de laatste jaren merk ik bij mezelf een hang naar de rituelen die ik ben ga missen door zo absoluut uit de kerk te stappen. Helaas ontmoet ik de kerk tegenwoordig vooral via de begrafenissen van tantes, ooms, enkele generatiegenoten, en helaas onlangs mijn moeder, niet al te lang daarna gevolgd door mijn vader.
En ik voel hoe goed de rituelen me doen, evenals de gedichten, praatjes, en herinneringen die familieleden tegenwoordig uitspreken bij zo’n gelegenheid.

Allerzielen is inmiddels mijn favoriete gedenkdag geworden.
Dezer dagen kan daar ook aan gedaan worden door op een station naar een kapel te gaan en er een kaars op te steken, en de namen van je favoriete overledenen op een site achter te laten.
De kapel was een opblaastentje, de kaarsen brandden op een batterij, het uitzicht was een afvalbak in de stationshal. En toch, toch voelde ik me verbonden met mijn ouders, voor wie ik de kaars liet branden. En met al die andere mensen die in deze dagen hun geliefden herdenken. Het kleurt mijn hele dag wat weemoedig.

Ik durf tegenwoordig ook degenen dankbaar te zijn die deze rituelen in leven hebben gehouden. En dat ik gelukkig samenleef met een vrouw, met wie ik twee kinderen heb? Daar heeft de kerk gewoon geen flikker mee te maken.