Overwin het gat!

Het is de week van de angst, althans, zo voel ik dat. Na de vreselijke aanslagen vorige week in Parijs staat Europa op scherp, wat zeg ik? De wereld staat op scherp. Niemand weet wanneer ‘het gat’ zich plaatst in het zwembad.

‘’We gaan nu een minuut watertrappelen.’’ Gelukkig, dacht ik vanuit het water. De dikke badjuffrouw (normaal gesproken heb ik medelijden met dikke mensen, maar deze badjuffrouw noemde ik graag dik omdat ik op geen enkele manier sympathie voor haar voelde) liep al waggelend langs de kant. Ik vond haar eng, niet vanwege haar omvang, maar de blik in haar ogen. Het voelde alsof ze ons expres tot het laatste moment liet wachten, wachten op het allerergste.

De zwemles was voorbij. Gelukkig maar. Veel medeklasgenoten vonden schoolzwemmen fantastisch, maar ik liep nog liever hand in hand met Geert Wilders van Groningen naar Maastricht. Eén keer in de week gingen we met de basisschool schoolzwemmen, en elke week was ik bang. Bang voor ‘het gat’. Je weet wel, dat plastic doek met een rond gat erin, waar je door heen moet duiken.
Soms waren er weken dat het gat zich niet liet zien, hij bleef opgevouwen, ergens waar niemand hem kon zien. Afschuwelijk vond ik dat, het idee dat de dikke badjuffrouw hem elk moment kon pakken vanuit een verborgen kamer, waar het gat lang had moeten liggen, klaar voor de strijd.

Na weken afwezigheid was hij daar plotseling. De koude rillingen gierden door mijn 11-jarige ruggengraat. Daar stond de dikke badjuffrouw met ‘het gat’ in haar handen. Plotseling uit het niets. Ze gooide ‘het gat’ in het water.
‘’Iedereen in een rijtje, en Nick, jij moet beginnen.’’ Met bonkend hard ging ik op de duikplank staan, er was geen weg terug, ik kon niet zomaar wegrennen. Het was me niet vaak gelukt, maar ik ging het toch proberen. Ik nam een teug lucht en… dook het water in. Met mijn chloor-ogen zag ik in de verte ‘het gat’. Ik zwom ernaar toe en… zwom erdoor heen. De euforie was voelbaar in mijn hele lichaam, ik zwom omhoog en begon bijna de dikke badjuffrouw te knuffelen.

Terrorisme is er plotseling, en laat zich zelden zien. Maar als zij zich laat zien kunnen we geen kant meer op, we moeten erdoor heen, met z’n allen door het gat. Als we er eenmaal doorheen zijn gekomen, is de euforie groot. Het kostte mij veel tijd om uiteindelijk door ‘het gat’ te zwemmen, de angst overwon het te vaak, maar als je de knop omzet en de angst laat varen, kunnen we allemaal door ‘het gat’ zwemmen. We kunnen dit overwinnen!