Mijn Geloof

Mijn Facebook veranderd gestaag in een forum waar men zijn verdriet en respect, maar ook angst, uit. Ik scroll langs de vele rood, wit en blauw gekleurde profielfoto’s welke gelijk staan aan het ongeloof naar de terreurgolf. Een toonbeeld van respect, als steunbetuiging naar onze medemens.

Ondertussen gaan mijn gedachten uit naar de vaders en moeders, zonen en dochters, de geliefden van hen die nooit meer thuis zullen komen. Naar hen die uit het leven zijn gerukt door de bizarre daden van hen die geloof verkeerd hebben geïnterpreteerd, maar ook naar hen met de mensonterende beelden nog op het netvlies. Zij die voortaan met een litteken op de ziel door het leven zullen gaan.

Naar de gesprekken, momenten, relaties, gevoelens, reizen – de ervaringen, die zij voortaan moeten missen. De toekomst is voor hen bepaald, en is zonder inspraak een andere weg ingeslagen.

Ik heb geen God, geen hiernamaals, waar ik mijn hoop op heb gevestigd. Maar nu, juist in situaties welke voor kippenvel van kruin tot teen zorgen, kan ik me voorstellen dat een geloof een troostende basis vormt. Een basis waaruit men kracht weet te putten, maar waar de daden van de gestoorde en losgeslagen gekken een schril contrast vormen. De beesten, de enige die schuld hebben, die uit naam van een hogere macht denken te handelen… Ik vervloek ze!

Zonder een vorm te hebben gegeven aan mijn dromen, geloof ik in de kracht van liefde. Ik geloof in een samenleving waarin verschillende opvattingen, geloven, hand in hand gaan. Ik blijf geloven in de kracht van de ongrijpbare band die ons alle verbindt, de band waarmee we sterk staan tegen de gruwelijkheden die de wereld rijk is. Ik geloof dat we allemaal een steentje, in de vorm van respect, solidariteit, of een simpele helpende hand, kunnen bieden. Zo bouwen wij aan een schild, een fundament voor een mooiere wereld.