Mevrouw wilde 350 euro voor een half uurtje

Wat een verbazing vanmorgen. Een vriend van me stond in de krant. Mevrouw de columnist was beledigd door ons en wilde daar graag over schrijven.
Jammer alleen dat ze dan maar het halve verhaal vertelt, maar dat kan ook wel zijn om haar ego te voeden.

Gister besloten mijn groepsgenoten en ik opnieuw opzoek te gaan naar een gastspreker voor onze minor aan de hogeschool van Amsterdam. Het zou nog geen half uurtje hoeven duren en veel meer dan een boekenbon van 25 euro kon de HvA niet aanbieden.
Daarop wilde wij als groep nog best de reiskosten betalen, dat is dan wel zo eerlijk.

Met volle moed belt degene die verloren heeft met steen-papier-schaar op en word bijna direct uitgelachen. Mevrouw was beledigd door onze vraag, zelfs toen we haar uitlegde dat wij vonden dat wij studenten veel van haar konden leren. Ze wilde minimaal 350 euro zien en anders niet. Daar was ze namelijk te goed voor, naar eigen mening.

Tja, 350 euro verdien ik net in een maand, dat gaat niet uit mijn portemonnee komen en zo denken mijn groepsgenoten er ook over.
Al snel besloot ik dat ik mijn eerdere statement terug wilde nemen, nee van zo’n ego kun je helemaal niet veel leren.

Vanmorgen las de groepsgenoot die gebeld had, het verhaal in de krant. De afsluiter luidde: eigenlijk heb ik die boekenbon al verdiend zonder te komen.

Daarop wilde ik dan zeggen: ja misschien wel. U, mevrouw columnist, heeft ons een belangrijke les geleerd: zelfs als wij studenten ooit goede schrijvers worden, moeten we ons ego nooit zo groot laten worden als dat van u is.