Lieve Aylan…

…het is deze week alweer twee maanden geleden dat de hele wereld in shock was van die foto van jou op dat strand in het Turkse Bodrum. Dood. Met je rode shirtje aan en je voetjes nog in je kleine schoentjes gepropt. Twee maanden. Het lijkt stiekem alweer veel langer dan dat omdat niemand het er eigenlijk meer over heeft. Maar aan de andere kant is het ook nog gewoon heel vers. Bij mij sowieso. Want ik moet elke dag nog aan jou denken kleine Aylan. Het 3-jaar oude Syrische vluchtelingenjongetje dat met zijn ouders en broertje een beter leven wilde. Maar jullie bootje kwam in de problemen en sloeg om. Alleen je vader overleefde het. Verschrikkelijk.

Elke krant drukte je foto af en elk programma besteedde er aandacht aan. We vonden allemaal dat jij hét gezicht van de vluchtelingencrisis was. En dat we toch wel echt een oplossing moesten vinden, want dit kon zo niet langer. In Nederland is er nu een ander gezicht van de vluchtelingencrisis. Dat van bloedordinaire tokkies die op welke manier dan ook de komst van meer asielzoekerscentra in hun buurt proberen te voorkomen. Dat van Geert Wilders die over de rug van de vluchtelingen zieltjes probeert te winnen. Mensen die hun eigen buurt vrij willen houden van mensen zoals jij lieve Aylan. Om misselijk van te worden, ik schaam me voor al die mensen. En voor het feit dat er in die twee maanden tijd niets anders geworden is. Niets. Het is om hopeloos van te worden.

Ik ben jou niet vergeten. Elke dag als ik naar mijn eigen kleine mannetje kijk zie ik jou. En als ik al spartelend de schoentjes bij mijn zoon probeer aan te trekken denk ik aan jouw koude teentjes die in het zand gedrukt lagen. Ik beloof je dat ik er alles aan zal doen om hem niet op te laten groeien met zoveel haat. En erger nog, zoveel angst. Die nergens op gebaseerd is en daarnaast ook gewoon ondergeschikt is aan het grote belang: zoveel mogelijk mensen helpen. Lieve Aylan je blijft in mijn gedachten. En dan het liefst zoals je was in de foto’s die in alle nieuwsbulletins voorbijkwamen. Met je kleine handjes en je nieuwsgierige hoofd. Ik hoop dat je het niet meer koud hebt en niet meer bang bent.