Lief Nederlands volk

Lief Nederlands volk. Op een zondagmiddag zit ik een documentaire te kijken over de ellende van de Tweede Wereldoorlog. De wereld lijkt wel te zijn veranderd in een brandende hel. Al helemaal nu het ook nog kleurenbeelden zijn. Het feit dat dit nog niet zo lang geleden heeft plaatsgevonden in ons eigen Nederland, shockeert me. Gebouwen waarvan alleen het karkas is overgebleven, net zoals bij de mensen waarbij je de ribben kunt tellen en je de vermoeidheid uit hun ogen af kunt lezen. Oorlogspionnetjes in de vorm van soldaten dalen neer in de velden, terwijl gezinnen op zoek zijn naar de laatste beetjes eten om in leven te kunnen blijven. Kinderen snappen er niets van en dromen alleen nog maar over eten. Er is zoveel ellende te zien, dat je zou denken dat iedereen hier inmiddels veel van geleerd heeft. Zo kon het niet langer. Zo moesten we niet met elkaar. Terug naar 2015. Je voelt hem misschien al aankomen. Duizenden vluchtelingen riskeren hun leven, inclusief die van hun kinderen, in de hoop hier vrede en stabiliteit terug te vinden. Die brandende hel brandt namelijk nog steeds, maar nu op andere plekken op aarde. Joh, dat is zo ver weg. Dat gekke IS doet vreselijke dingen, maar vrij weinig wat we eraan kunnen doen. Toch? Maar dan komen de vluchtelingen. Het probleem lijkt ineens dichtbij te komen. En ja, weer die vermoeide gezichten. Die ellende die ze meebrengen in hun herinneringen. Maar ook de mooie dingen, hun eigen huis, geluk en leven, gaan in gedachten mee. Het enige lichtpuntje is de hoop op een beter leven. De houding van veel Nederlanders hierbij verbaast me. Van gelukszoekers tot aan profiteurs. Ze worden allemaal over een kam gescheerd. Hoe kan het dat dit land, die zich nog geen honderd jaar geleden in eenzelfde helse situatie bevond, zich nu keert tegen dit ongeluk van anderen? Waar is dat stukje menselijkheid gebleven? De politieke oplossingen blijven voorlopig nog even uit, maar tot die tijd kunnen we toch helpen? Het beangstigt me dat er wordt gespeculeerd over een toekomstige burgeroorlog. Het verbaast me overigens niets. Gaan we weer terug naar 5 mei 1945. Heel Nederland is blij en hangt de vlag uit. Toeterende auto’s rijden door de straten en de geallieerden delen chocola en sigaretten uit aan de Nederlandse burgers. De vrede en vrijheid om te zijn wie we zijn is teruggevonden. Een en al blijdschap, maar tegelijkertijd veel verdriet. Zoveel onnodig lijden. ”Lief Nederlands volk, laat het alsjeblieft nooit meer zo ver komen.”