Levenkennis

Het leven. Iets wat je niet kan vasthouden of voelen, alleen maar ervaren. Iets wat iedereen heeft, iets wat heel veel mensen denken iets over te weten en iets wat velen zeggen te ervaren op zijn uiterste. Met al die excuses kan iedereen jou overtuigen dat ze meer weten dan jij. Maar is dat echt zo? Weten ze echt hoe het allemaal in elkaar zit?
Als een jongen van eenentwintig heb ik niet veel te zeggen. Dingen die je meemaakt in het dagelijkse leven worden allemaal verzameld in je bovenkamer en uiteindelijk krijg je een boek, een boek dat jouw leven moet voorstellen. Maar wie kan het nou bewijzen wie het meest over het leven weet? Een kind van 12? Een volwassen van 35? Of een bejaarde van 68? Velen zullen gaan voor de laatste. Maar ik zelf, weet het helemaal niet. Het is allemaal afhankelijk van factoren. Factoren die specifiek zijn voor sommigen en misschien bepaald voor anderen. Ik zou liever het verhaal van een tienjarige jongetje die uit oorlogsgebieden komt, dan verwende gasten uit Las Vegas. Liever zelfs, zou ik het verhaal van daklozen willen horen, want die hebben het meest meegemaakt. Zij begrijpen hoe hard buiten is, zij weten hoe de wereld in elkaar zit. Leeftijd staat niet gelijk aan levenservaring. Dat is onzin. Onzin die ze zelf weten en onzin die alleen maar zij vertellen. En als een twintigjarige dien ik alleen maar te luisteren, alleen maar luisteren naar eindeloze levenslessen die je al sinds je zesde krijgt bij elke ding die je fout deed. Niemand anders zou ons de les moeten leren, dan onszelf. Namelijk, door te ervaren en door te leven. Wij zijn al oud genoeg om goed voor onszelf te kunnen zorgen, om goed en slecht van elkaar te kunnen onderscheiden en oud genoeg om beslissingen te nemen en de gevolgen daarvan onder de ogen te kunnen zien.
Misschien ben ik té eigenwijs. Maar hé, aan de andere kant ben ik alleen maar een jongen van eenentwintig. Ik heb niet genoeg levenservaring. Maar wat erom gaat is dat niemand weet hoe het leven in elkaar zit, we zijn allemaal hetzelfde van binnen, we groeien op dezelfde manier en we vertrekken ook op dezelfde manier. We zijn allemaal kinderen van binnen die oud worden, kinderen met grijsharen en grote schoenmaten. Uiteindelijk valt het leven op iets wat wij allemaal van houden maar nooit hebben: Tijd.
Maar hier ga ik niet over beginnen, dat laat ik voor een andere keer over…